'Accepteren dat ik niet meer alles kan'

Ook traplopen kost mij meer moeite. Fietsen gaat wel, omdat ik een fiets met ondersteuning heb. En ga ik een keer naar een feestje, dan weet ik dat ik de dag daarna het rustig aan moet doen.

Samen met zijn vrouw Fenny trok Sigtermans in de vakanties vroeger graag de bergen in. ‘Dat gaat niet meer. Ook traplopen kost mij meer moeite. Fietsen gaat wel, omdat ik een fiets met ondersteuning heb. En ga ik een keer naar een feestje, dan weet ik dat ik de dag daarna het rustig aan moet doen.’ Tijdens een onderzoek na zijn herseninfarct werd duidelijk dat Sigtermans hartfalen heeft. ‘Mijn hart heeft minder pompkracht. Ik was daarvoor onder controle en alles leek goed. Maar toen ging het toch op een avond mis en kreeg ik een hartstilstand.’ ‘Samen met een agent heb ik hem gereanimeerd’, vertelt mevrouw Sigtermans. ‘Daarna heeft hij vier weken in Isala Diaconessenhuis gelegen, waarvan twee weken op de IC. Gelukkig kwam hij er goed uit.’

Vervolgens kreeg Sigtermans een ICD, zodat hij bij een eventuele volgende hartstilstand meteen een schok krijgt. ‘Op mijn nachtkastje staat een apparaat dat metingen van mijn ICD doorstuurt naar het ziekenhuis. Soms wordt er een afwijkend ritme gezien en moet ik langskomen. Dat vind ik prettig en een veilig idee. De begeleiding vanuit Isala Diaconessenhuis is erg fijn.’ ‘Ik houd hem ook goed in de gaten’, vertelt zijn vrouw. 'Ik ben verpleegkundige geweest en dat scheelt.’ Sigtermans: ‘Zonder haar ben ik nergens.’

Bert Sigtermans voelt zich nu goed, maar hij realiseert zich dat het ook anders had kunnen aflopen. Na een herseninfarct kreeg hij de diagnose hartfalen. Het leven van hem en zijn vrouw Fenny ging er daardoor heel anders uit zien. Daarbij kreeg hij ook nog een hartstilstand en nu leeft hij met een ICD in zijn lichaam. ‘Ik moet het gewoon accepteren.’

Tijdens een onderzoek na zijn herseninfarct blijkt dat Sigtermans hartfalen heeft. ‘In mijn linker hartkamer zit een stolsel en de pompkracht van mijn hart is afgenomen. Ik ben toen gaan googlen wat hartfalen precies is en ik schrok enorm. Dat doe ik dus nooit meer zo maar kijken op het internet. Ik dacht: “over een jaar ben ik er niet meer”. Daar werd ik niet vrolijk van. Gelukkig heb ik dat gevoel om kunnen zetten. Toch merk ik iedere dag dat mijn hart minder pompt en dat ik sneller buiten adem ben.’ ‘Ons leven is behoorlijk veranderd’, vult zijn vrouw aan. ‘Vroeger gingen wij altijd wandelen in de bergen, maar dat gaat niet meer.’ Stigtermans: ‘Soms zie ik oude vakantie foto’s van onze bergwandelingen en denk ik “dat moeten wij weer eens doen”, maar dat gaat dus niet meer. Wandelen, traplopen, alles gaat moeilijker. Fietsen gaat dankzij de ondersteuning nog redelijk. Ik ken inmiddels mijn beperkingen. Een verjaardagsfeestje gaat, maar dat betekent de dag erna dat ik rust moet houden.’

Reanimeren

In Isala Diaconessenhuis is Sigtermans onder controle voor zijn hartfalen. Een dag na een controle - waarop alles goed lijkt te zijn – gaat het toch mis. Hij krijgt een hartstilstand. Mevrouw Stigtermans: ‘Wij zouden gaan slapen. Ik ging nog even naar beneden en zag hem in de stoel zitten. En ik zag meteen dat het niet goed was. Dus 112 gebeld. Al vrij snel was er een agent die de oproep had gehoord. Hij hielp mij om mijn man op de grond te leggen en samen zijn wij verder gegaan met de reanimatie. Het leek heel lang te duren voordat de ambulance kwam. Maar dat viel natuurlijk best mee. Hij werd naar de IC in Isala Diaconessenhuis gebracht.’

Verward

Om te voorkomen dat zijn hersenen blijvende schade zouden oplopen, werd het lichaam van Sigtermans gekoeld en hij werd in slaap gehouden. Toen hij uiteindelijk wakker mocht worden, was hij enorm verward. Mevrouw Sigtermans: ‘Een delier. En daarom werd mij gevraagd of ik wilde blijven overnachten in het ziekenhuis. Dat hielp wel.’ Zelf herinnert Sigtersmans zich nauwelijks iets van die weken. ‘Maar ik kan mij wel voorstellen dat ik erg vervelend was. Voor mijn vrouw was het enorm spannend hoe ik er uit zou komen. Zou ik haar nog herkennen.’ ‘Toen hij inderdaad mensen herkende, was ik enorm opgelucht’, zegt mevrouw Sigtermans. ‘Stel hij was er heel slecht uitgekomen? Dat had hij nooit gewild. Ik heb hem gereanimeerd, dus dan had ik het gedaan.’

Terug naar huis

Sigtermans moest in het ziekenhuis blijven, totdat hij een ICD kreeg. Mocht hij weer een hartstilstand krijgen, dan zou de ICD meteen een schok geven. ‘Het plaatsen van de ICD gebeurde in Isala Zwolle. Daarna mocht ik meteen naar huis. Wij hebben eerst wat rondjes gereden, ik moest weer wennen aan mijn eigen omgeving en dorp. Daarna kreeg ik hartrevalidatie in Isala Diaconessenhuis. Ik moest oefeningen doen en weer voorzichtig beginnen met bewegen.’ 

Prettig en veilig idee

Inmiddels zijn wij acht jaar verder in de tijd en gaat het goed met Sigtermans. Op zijn nachtkasje staat een apparaat dat metingen van zijn ICD doorstuurt naar het ziekenhuis. ‘Soms wordt er een afwijkend ritme gezien en moet ik langskomen. Sowieso moet ik regelmatig langskomen voor controle. Dat vind ik prettig en een veilig idee. De begeleiding vanuit Isala Diaconessenhuis is erg fijn.’ ‘Ik houd hem ook goed in de gaten’, vertelt zijn vrouw. ‘Ik ben verpleegkundige geweest en dat scheelt wel. Ik kon daardoor reanimeren en een ziekenhuis is voor mij geen vreemde omgeving.’ Sigtermans: ‘Ik vind het fijn dat ze zo op mij let, zonder haar ik ben ik nergens.’