'Dromen van een groot gezin'

Grote eettafel

‘Het lukte dus maar niet om na Rochelle nog meer kinderen te krijgen’, vertelt Patrick. ‘Terwijl wij het zo graag wilden. Wij zagen het helemaal voor ons, met zijn allen om een grote eettafel. Een test bij de huisarts wees uit dat mijn sperma niet goed was. En dat is natuurlijk niet leuk om te horen. Het lag dus aan mij.’ Esther: ‘Dat zei hij inderdaad steeds. Maar ik dacht meteen er zijn meer mogelijkheden, adoptie of pleegkinderen. En wij lieten ons doorverwijzen naar het Fertiliteitscentrum. Daar adviseerden zij ons ICSI. In het laboratorium wordt dan een zaadcel van Patrick in een eicel van mij gebracht. De embryo wordt dan vervolgens teruggeplaatst.’

‘De eerste keer ging het in één keer goed’, zegt Patrick. ‘Zeven jaar geleden werd Caithlyn geboren. Maar pas na vier keer proberen was Esther zwanger van McKenna (2,5) en de zwangerschap van Clancey (0) lukte na drie pogingen. Het is een pittig traject; er komt veel op je af.’ Esther: ‘Het is inderdaad een gedoe. Je moet hormoonspuiten zetten, zodat je zo veel mogelijk eitjes hebt. En die puncties… dat deed echt pijn.’ Patrick: ‘Ik zag haar het steeds ondergaan. Ik vond dat zo erg, want het was mijn schuld. Tenminste zo voelde het. Moesten wij niet stoppen?’ Esther: ‘Als het niet snel lukt, ga je inderdaad twijfelen. Het is duur en je krijgt het niet oneindig vergoed. Maar het was onze enige mogelijkheid. Ik wilde heel graag vier kinderen, dus ik dacht: “ik ga het gewoon doen”.’

Oprecht blij

Voor het Fertiliteitscentrum hebben Esther en Patrick niets dan lof. ‘Een fijne plek, waar je goed wordt geholpen en waar ze je persoonlijke situatie kennen.’ Esther: ‘Zelfs op straat werd ik herkend.’ Patrick: ‘En dan iedere keer dat enthousiasme als het was gelukt en Esther zwanger was. Iedereen leefde mee en wilde de foto van de echo zien bijvoorbeeld. Artsen en verpleegkundigen waren dan oprecht blij.’ Esther: ‘De mensen in het Fertiliteitscentrum hebben ons dat gevoel nooit gegeven, maar soms dacht ik wel eens: zijn wij niet te hebberig, zijn twee of drie kinderen niet genoeg. Maar wij waren altijd welkom. Een keer moest ik McKenna meenemen naar een onderzoek. Dat voelde toch raar. Dan zit je in een wachtkamer bij ouders die misschien nog geen kinderen hebben, bij wie het mogelijk nooit gaat lukken en dan kom ik binnen met een kind. Maar een verpleegkundige zei dat het juist ook houvast kan bieden voor anderen. En dat is natuurlijk ook weer waar.’

Mooi dat het kan

Dat drie van hun vier kinderen met hulp van Isala Fertiliteitscentrum werden geboren, hebben Esther en Patrick nooit een geheim over gemaakt. ‘Nee waarom zouden wij. Het is toch mooi dat het kan? Waarom zou jij je er voor schamen? Wij kennen mensen die het er echt niet over willen hebben, maar laatst was er een gast in ons hotel die er dankzij het geboortekaartje van Clancey ook open over sprak. Wij hebben het namelijk op ieder geboortekaartje genoemd en op die van Clancey hebben wij het Fertiliteitscentrum echt bedankt. Zo wilden wij het afsluiten want ons gezin is nu compleet.