‘Het begon met moeheid, buikpijn en veel zweten’
- Isala
- Ervaringen
- ‘Het begon met moeheid, buikpijn en veel zweten’
In 2004 lag mevrouw Bakker op de afdeling Hematologie met acute leukemie. Nog elk jaar komt ze op controle bij Isala Oncologisch centrum, gewapend met een zak drop voor de medewerkers als bedankje voor de goede zorg. Samen met verpleegkundige Annelies Bloemert blikt mevrouw Bakker terug. Wat is er sindsdien veranderd?
Terugblik
‘Het begon met moeheid, buikpijn en veel zweten’, vertelt mevrouw Bakker. ‘Mijn huisarts verwees me door naar Isala, wat toen nog het Sophia ziekenhuis was. Het bleek acute leukemie te zijn, een vorm van bloedkanker waarvoor ik een stamceltransplantatie moest ondergaan. Tijdens het ondergaan van de zware chemokuren om het beenmerg voorafgaand aan de behandeling schoon te maken, lag ik zes weken in isolatie. ’ Annelies: ‘In die tijd mocht je echt niet van je kamer, omdat je door de chemotherapie heel vatbaar bent voor virussen en bacteriën. Dat is nu ook nog zo, alleen hebben we nu een hele unit waar alle patiënten die geïsoleerd verpleegd worden zich samen kunnen bewegen. Met een gemeenschappelijke ruimte, hometrainers en een grote eettafel om samen te eten. Zien eten, doet namelijk eten. Dus dekken we de tafel met eitjes, salade en brood of warm eten.’
Nazorg nu in Isala
Mevrouw Bakker vervolgt: ‘Voor mijn stamceltransplantatie moest ik naar het ziekenhuis in Utrecht. Ook voor de controle moest ik nog ruim een jaar op en neer. Dat was heel zwaar. De eerste maanden bracht mijn man me dagelijks naar Utrecht, daarna om de dag en aan het einde eens per vier weken.’ Annelies. ‘Nu ondergaan onze patiënten de stamceltransplantatie in het VUmc in Amsterdam. Gelukkig kunnen ze inmiddels voor de nazorg en controle in Isala terecht. Op en neer reizen is dus niet meer nodig.’