Zo’n vijf jaar geleden stond Annet Aarendonk-Sloot nog één of twee keer per week op de tennisbaan. Maar steeds vaker had ze na een partijtje tennis ’s avonds zo’n pijn in haar linkerbeen dat ze niet wist hoe ze hem moest neerleggen. Ze hakte in overleg met haar arts de knoop door en ging voor een heupprothese.
“Ik zou niet meer te lang wachten met een heupprothese”, zei mijn orthopeed tegen me. Ik was toen 67 en had al jaren last van mijn linkerheup. Het laatste jaar merkte ik dat ik ook scheef begon te lopen om de pijnlijke heup te ontzien. Ook mijn schoondochters zeiden dat steeds vaker tegen me. “Zet me maar op de lijst”, heb ik dan ook geantwoord.
De operatie werd ingepland voor februari 2020. ‘Toen werd ik in november opeens gebeld dat er al in december plek voor me was. Dat ging me veel te snel! “Laat me maar mooi staan voor in februari”, heb ik gezegd. Dat kon gelukkig ook en zo werd ik toch in februari geopereerd.’
Gezellige opname
’s Ochtends werd Annet opgenomen. ‘Ik kon daarna al vlot door naar de operatiekamer’, vertelt ze. ‘Nadat ik weer op de afdeling terugkwam, vroeg de verpleegkundige me of ik mijn gewone kleding aan wilde of een pyjama. Ik koos voor gewone kleding. Niet veel later kwam de fysiotherapeut bij me aan bed. “Kom maar eens uit bed”, zei hij. En dat ging gewoon goed; ik kon al een paar stappen zetten. Als de volgende dag ook het traplopen zou lukken, mocht ik weer naar huis. Dat lukte de volgende ochtend, dus na één nachtje was ik alweer thuis.’
‘Tijdens de opname had ik het trouwens heel gezellig met de drie andere dames op de kamer. We kletsten en lachten samen zoveel dat één van onze mannen grapte: ‘Je kunt wel horen dat jullie niet aan je mond geopereerd zijn.’
Slap been
‘Thuis gebruikte ik de eerste weken in huis een rollator bij het lopen. Dan kun je toch makkelijker iets meenemen, een kop koffie bijvoorbeeld, dan als je met krukken loopt. ‘s Nachts moest ik slapen met een kussen tussen mijn knieën zodat ik niet zou omdraaien in mijn slaap. Dat was even wennen, maar ging prima. Wat ik me nog wel goed herinner is dat mijn linkerbeen heel slap aanvoelde bij het in en uit bed stappen. Oh, straks valt hij er nog vanaf, dacht ik, zo bungelde dat been erbij. Mijn man hield mijn been de eerste tijd vast bij het in en uit bed stappen. Na een tijdje hoefde dat niet meer.’
Fietsen, wandelen en golfen
‘Na twee weken mocht ik de krammen uit de wond laten halen in het ziekenhuis. Om te horen hoe het met me ging, werd ik tijdens mijn herstelperiode een aantal keer gebeld door een verpleegkundige en een keer door mijn arts. Fysiotherapie ging door corona via beeldbellen. Dat ging prima.’
‘Inmiddels kan ik alles weer met mijn heup. Ik fiets gerust tochten van zo’n twee uur en wandel veel. Mijn man golft en dat wil ik ook wel weer oppakken. Alhoewel,’ vertelt Annet lachend, ‘hij is me eigenlijk iets te fanatiek. Het gaat mij meer om het lekker lopen dan om het balletje slaan.’
