'Ik moest huilen toen ik naar binnen ging'
- Isala
- Ervaringen
- 'Ik moest huilen toen ik naar binnen ging'
Liz (vanwege privacy niet haar echte naam) was net klaar met haar studie. Ze ging samenwonen met haar vriend, had een baan gevonden en was trotse moeder van een dochter van een paar maanden. De diagnose schildklierkanker sloeg dus in als een bom. ‘De grond zakt echt onder je voeten weg.’
De behandeling
‘Het enge vond ik, dat er iets in mijn lichaam groeide wat kwaadaardig was, maar dat ik er niets van merkte. De soort schildklierkanker was gelukkig goed behandelbaar zei mijn arts Sophie Mijnhout van het Oncologisch centrum. Fijn om te horen natuurlijk, maar de angst blijft. Tijdens een operatie is mijn schildklier weggehaald en een aantal lymfeklieren. Die bleken geïnfecteerd te zijn, dat was geen goed nieuws. Na de operatie kreeg ik een behandeling met radioactief jodium. Zodra je de capsule inslikt, ben je radioactief en verblijf je in een aparte kamer.
De eerste keer was dat nog in het oude ziekenhuis. Dat was eigenlijk een prima kamer. Groot en met een flink raam. Ik ben later nog een keer geopereerd. Toen werden alle lymfeklieren tussen mijn hals en sleutelbenen weggehaald. Daarna kreeg ik weer een behandeling met radioactief jodium. Dat was inmiddels in het nieuwe ziekenhuis, in een kamer gebouwd volgens de laatste normen. De kamer was kleiner en het raam zat zo hoog, dat ik niet naar buiten kon kijken. Ik moest huilen toen ik naar binnen ging. Daar was ik niet op voorbereid. Je weet dat het moet, verstand op nul dus, maar het is heel zwaar. Na een paar dagen mocht ik bezoek ontvangen, maar zij moesten op afstand blijven.
Verpleegkundigen mogen vanwege de straling niet bij je komen, dus je eten wordt in een sluis gezet. TV kijken, bellen, wat lezen, zo probeer je de dagen door te komen. Als je eenmaal naar huis mag, geef je nog steeds straling af. Mijn dochter, en na de tweede behandeling was ik net bevallen van een zoon, mocht ik twee weken niet zien. Dat was moeilijk. Ook vraag je je dan af wat doet die radioactiviteit met mijn lichaam als het zo gevaarlijk is voor anderen? Wat zijn de effecten op langere termijn?’
Controle
‘Ieder half jaar krijg ik een scan. Het vanzelfsprekende vertrouwen in mijn lichaam, heb ik niet meer. Dat vind ik moeilijk om mee te dealen. Mensen in je omgeving reageren vaak enthousiast als de uitkomst van een scan goed is. Ik kan dat niet altijd, want ik weet over een half jaar is er weer een scan en de kanker kan altijd terugkomen. Ook hoor ik dat ik positief moet blijven, maar dan denk ik weleens “makkelijk praten”. Jij bent niet ziek. Met mijn arts ben ik enorm blij. Zij belt zodra zij een uitslag weet. Zelfs een keer op vrijdagavond. Dan ga je toch net wat fijner het weekend in.’