‘Ik was ten einde raad’

‘Ik heb een hartstikke leuke baan bij Walibi’, vertelt Rafaello. ‘Als attractie operator help je onder andere bij het in- en uitstappen, je controleert of de veiligheidsbeugels goed zitten en houdt de attractie schoon. Opeens kreeg ik last van tintelingen in mijn voeten. Alsof mijn voeten “sliepen”. Het ging steeds meer pijn doen en ik voelde het ook op andere plekken in mijn lichaam. Bijvoorbeeld in mijn onderbeen, in mijn handen en zelfs in mijn gezicht. Wat was er aan de hand?’

Krachtverlies

De huisarts wilde Rafaello medicijnen voorschrijven die zijn bloedvaten zouden verwijden. ‘Maar dat heb ik niet geprobeerd. Het was warm weer, dus dan zijn je vaten al verwijd. Na enig aandringen kreeg ik uiteindelijk een doorverwijzing naar de neuroloog. Zij wilde verschillende onderzoeken doen om dingen uit te kunnen sluiten. Ik kreeg eerst een EMG onderzoek. Daarmee meet je de elektrische activiteit van de spieren. Daar kwam niets uit. Toen een MRI en daar kwam ook niets uit. Ik was ten einde raad. Aan de ene kant ben je blij dat je niets ernstigs hebt, maar ik wilde zo graag van de tintelingen en de pijn af. En door het krachtverlies in mijn armen kon ik steeds minder doen in Walibi.’

Veel onrust

Rafaello sprak met zijn familie over zijn klachten. ‘Wat kon het zijn? Het was een feit dat ik de afgelopen jaren veel had meegemaakt. Mijn vader was overleden, net nadat ik eindelijk een goede band met hem had gekregen. Er was daarna gedoe over de erfenis waardoor ik met sommige familieleden geen contact meer heb. In zat in een lastige relatie. En voordat ik bij Walibi aan de slag kon, was ik ontslagen. En daardoor kreeg ik het financieel moeilijker. Kortom, veel onrust. Mijn oma raadde mij aan om EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) te proberen bij een psycholoog. En ik dacht: “waarom niet”. Baat het niet, schaadt het niet en ik vroeg mijn neuroloog om een verwijzing naar Medische psychologie.’

Bladeren

De eerste afspraak herinnert Rafaello zich nog goed. ‘Het was bij psycholoog Popma en ik brak vrij snel. Als snel werd duidelijk dat ik het overlijden van mijn vader nooit goed had verwerkt. De gebeurtenissen rond zijn sterven, dus vanaf het moment dat ik een telefoontje kreeg dat hij naar het ziekenhuis werd gebracht totdat wij afscheid moesten nemen, zouden wij gaan terughalen en verwerken met EMDR. Het beeld wat mij het meest pijn deed, was hem opgebaard zien liggen. Die herinnering moest ik oproepen en daarna moest ik kijken naar haar vinger die zij voor mijn ogen heen en weer bewoog. Alsof ik door mijn leven bladerde. Door terug te denken aan mijn nare herinneringen rond zijn overlijden in combinatie met mijn oogbewegingen werd mijn verwerkingssysteem aangezet. Het was een lange en zware sessie. Na anderhalf uur was ik uitgeput en ging ik moe naar huis. Popma had mij nog gewaarschuwd dat ik misschien nog andere beelden zou gaan zien. Maar niets. Ik heb goed geslapen en had nauwelijks nog last van pijnlijke tintelingen in mijn lichaam.’

Meeste pijn

Tijdens de volgende afspraak bij Medische psychologie besloten Rafaello en Popma om niet nog een EMDR sessie te doen. ‘Het overlijden van mijn vader was echt wat mij het meeste pijn had gedaan. De andere dingen zoals het ontslag, mijn relatie, kon ik nu veel beter handelen. Een vervolgbehandeling was niet nodig. Ik wilde nog niet helemaal de deur achter mij dichttrekken. Na een pauze heb ik nog een vervolgafspraak gehad. Toen hebben wij het echt afgesloten. De dood van mijn vader blijft altijd een pijnpunt. Dat neem ik voor lief. Ik kan er gelukkig nu veel beter mee omgaan. Ik heb nog steeds wel eens last van pijnlijke tintelingen in een teen of vinger. Maar veel minder dan voordat ik met de therapie begon. Ik denk dat het wel met 90 procent is afgenomen.’

Drempel

Lichaam en geest zijn met elkaar verbonden ervoer Rafaello. ‘Ik ben blij dat ik bij Medische psychologie terecht kon. Ik weet dat niet iedereen even gemakkelijk naar een psycholoog gaat. Als ik door het vertellen van dit verhaal één persoon over de drempel kan trekken, dan zou dat toch al geweldig zijn.’