Contact
  1. ‘Dat je dat vertrouwen krijgt, vind ik bijzonder’

Het is zaterdag Nationale Vrijwilligersdag. De dag om onze ruim 500 vrijwilligers een dikke pluim te geven. Een van de kanjers is Géke de Haan. Sinds september 2018 is zij vrijwilliger in Isala Meppel. ‘Ik vind het enorm leuk om te doen. Het is dankbaar werk.’

Géke de Haan bij de aanmeldzuil

Totdat ze met pensioen moest, werkte Géke als receptioniste bij de gemeente Meppel. ‘Met pensioen gaan, was voor mij echt moeten. Ik wilde helemaal niet stoppen met werken. Eerst vond ik het wel lekker thuis, het was zomer en ik vermaakte mij goed. Maar na een tijdje, had ik er wel genoeg van en wilde ik vrijwilligerswerk doen. Ik stuurde een mail naar Isala en al vrij snel werd ik uitgenodigd voor een gesprek en kon ik aan de slag.’

Aanmeldzuilen

Sinds oktober staan er in de hal van Isala Meppel ook aanmeldzuilen. ‘Dat is voor iedereen wennen’, zegt Géke. Voor ons als vrijwilligers maar zeker voor de patiënten. Voor mij is het werk nog leuker geworden, omdat ik nu meer contact heb met mensen. Maar dat zijn soms wel boze reacties. Sommige patiënten willen zich niet aanmelden of vinden dat door de aanmeldzuilen het werk van de receptionisten wordt afgepakt. Gelukkig is er na een boze patiënt ook altijd weer een aardige man of vrouw die het fijn vindt dat je helpt en aan wie je dingen kunt uitleggen.’

Kopje koffie

Géke: ‘Wij staan dus bij de aanmeldzuilen, brengen patiënten die opgenomen moeten worden naar de afdeling en bellen een taxi als iemand weer naar huis kan. Soms moeten mensen best lang wachten op een taxi, ik bied dan altijd even een kopje koffie aan. Dat hoef ik niet te doen, maar is wel zo aardig toch?’

Vertrouwen

Naast de hal beneden is Geké ook regelmatig op de eerste verdieping te vinden. ‘Wij hebben een kleine balie net op zo’n punt dat patiënten er soms even niet meer uitkomen. Wij kunnen dan de weg wijzen naar bloedafname bijvoorbeeld. Ook wordt ons gevraagd om patiënten op te halen in een rolstoel en naar beneden te brengen zodat ze daar kunnen worden opgehaald door familie of een taxi. Laatst duwde ik een man die mij toevertrouwde dat hij niet meer wilde leven. Hij wilde euthanasie. Dat vond ik wel wat om te horen. Ik ben dus eerst even bij hem gaat zitten. Hij vertelde dat hij erg ziek was en dat hij zijn kinderen en kleinkinderen niet meer tot last wilde zijn. Hij vond het fijn dat hij zijn verhaal bij mij kwijt kon. Dat je dat vertrouwen krijgt, vind ik bijzonder.’

 

Gerelateerd nieuws