…ik mensen kan én mag begeleiden bij één van de meest unieke momenten in hun leven. Die gaat vaak gepaard met veel blijdschap, maar kan natuurlijk ook erg verdrietig zijn, bijvoorbeeld bij de geboorte van een kind dat niet meer leeft.’
‘Als zesjarig meisje droomde ik er al van. Later als ik groot ben, ga ik mensen helpen in het ziekenhuis. Toen bleek dat ik met mijn diploma MDGO-vp niet in het ziekenhuis zou kunnen werken, ben ik verder gaan leren. Mijn afstudeerstage deed ik op de afdeling Gynaecologie-urologie in Meppel. Verloskunde vond ik helemaal geweldig. Ik wist dat ik nog een lange weg te bewandelen had voordat ik als gespecialiseerd verpleegkundige aan de slag zou kunnen gaan, maar dat hield me niet tegen.’
'Je moet kunnen handelen'
‘Na mijn stage heb ik eerst nog een tijdje op de afdeling Interne en Oncologie in het ziekenhuis in Meppel gewerkt. Daar kwam ik erachter hoe bijzonder stervensbegeleiding is. Vervolgens kwam er al een vacature vrij op de afdeling Verloskunde voor een A-verpleegkundige, met de mogelijkheid de opleiding tot Obstetrie en Gynaecologisch verpleegkundige te volgen. Een kans die ik met beide handen heb aangegrepen. Op deze afdeling vielen de puzzelstukjes voor mij in elkaar. Beide interesses werden bij elkaar gebracht: Het specialistische werk van een obstetrie verpleegkundige én de stervensbegeleiding die soms nodig is.’
‘Na het sluiten van de afdeling Verloskunde in Meppel, kreeg ik de mogelijkheid om mijn vak verder te mogen uitoefenen in Zwolle, en kon ik nog meer diepgang in mijn vak vinden. Ik houd ook van acute situaties maar mijn kracht zit vooral in het ondersteunen en begeleiden van mensen. Rouwbegeleiding is één van mijn passies. Als je dit werk wilt doen, moet je oordeelvrij zijn. En vooral empathisch. Ouders hebben soms een moeilijke keuze te maken, wanneer bijvoorbeeld blijkt dat een foetus niet met het leven verenigbaar is. Het is mijn doel om hen zo goed mogelijk te helpen in deze moeilijke fase van hun leven.’
‘Kraamverzorgende, obstetrieverpleegkundige, specialist; iedereen doet ertoe op deze afdeling. En iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten. We zijn een hecht team, houden elkaar scherp en zijn er voor elkaar, ook als de werkdruk hoog is. Dan lopen we allemaal een stap harder. Op deze afdeling moet je zelfstandig kunnen werken, stressbestendig zijn en niet te benauwd zijn om aan te pakken. Als die noodbel is ingedrukt, moet je kunnen handelen. Een reanimatie van een pasgeborene, iemand die overmatig bloedt, een vruchtwaterembolie; het kan van alles zijn en daar moet je tegen opgewassen zijn. Dat maakt het werk tegelijk ook uitdagend. Maar dat je bij ons in een warm nest terecht komt, daar kun je in elk geval op rekenen.’
