Contact
  1. ‘Er is een wereld voor en een wereld na corona’

Ieders werk wordt in meer of mindere mate beïnvloed door de coronacrisis. Hoe beleven onze zorgprofessionals deze zware tijd en hoe gaan ze om met de grillige realiteit? Verpleegkundigen Anja Pestman en Mijke Kuik vertellen hoe het er aan toe gaat op de Spoedeisende hulp.

Verpleegkundigen Anja Pestman en Mijke Kuik

‘Er is een wereld voor en een wereld na corona.’ Een treffende omschrijving van verpleegkundige en coördinator Mijke Kuik, die normaal gesproken op de Eerste Hartlonghulp werkt maar sinds kort aan het team van de Spoedeisende hulp is toegevoegd. De Eerste Hartlonghulp is samengesmolten met de Spoedeisende hulp en fungeert nu als cohort-afdeling. ‘Dit is de eerste week dat we zo werken’, vertelt Mijke. ‘Dat was wennen, vooral omdat er elke dag wel weer wat verandert aan maatregelen. Dat kan natuurlijk niet anders, want elke dag zijn er weer nieuwe inzichten, maar dat vraagt wel heel veel van je.’

Saamhorigheid is groot

‘Toch zie ik dat we ons allemaal makkelijk aanpassen, en niemand die je hoort zeuren. Je bent gewoon nodig dus je verlegt je grenzen. En het is heel mooi om te zien hoe gemotiveerd iedereen is om dit samen te doen. De saamhorigheid is erg groot.’ Anja knikt. Zij is naast verpleegkundige op de SEH ook coördinator. ‘Wat ik zo bijzonder vind, is hoe makkelijk onze twee afdelingen zijn samengegaan. We werken samen alsof we dat al jaren zo doen, terwijl we normaal gesproken toch echt twee hele verschillende afdelingen zijn. Eigenlijk het enige waar je dat aan merkte, waren onze verschillende werkwijzes in het elektronische patiëntendossier HiX. Daarom werken de medewerkers van het secretariaat van beide afdelingen elkaar nu in.’

Spannende tijd

Het is een hele spannende tijd, erkennen beide verpleegkundigen. ‘We zijn ons momenteel aan het voorbereiden op een donkerder scenario’, vertelt Anja. ‘Dat kunnen we doen omdat we “gelukkig”  een voorbeeld hebben aan hoe het in Brabant is gegaan. Daardoor hebben we net een paar dagen meer tijd dan zij hadden, om te anticiperen op wat komen gaat. Toch blijft er een hoop onzekerheid bestaan. Wanneer gaan we vastlopen in huis? Wanneer is het moment om de triagetent in te zetten? Wat is de beste routing als die eenmaal wordt ingezet? We zijn er volop mee bezig maar je kunt niet alles voorspellen en tot in details voorbereiden.’

Zware momenten

Bang om zelf ziek te worden zijn ze niet. ‘Wij zien hier alleen de ernstige gevallen en moeten niet vergeten dat bij het gros van de bevolking de ziekte mild verloopt. We hebben geen reden om aan te nemen dat dat bij één van ons anders zou gaan. Verder beschermen we ons zo goed mogelijk en proberen we daarmee de risico’s zo klein mogelijk te houden.’

Dat betekent ook dat je als verpleegkundige soms een patiënt van de ambulance overneemt, via de sluis de afdeling op neemt en op dat moment een bezorgd familielid moet achterlaten,  omdat hij niet op de afdeling mee op mag.  Dat zijn hele zware momenten voor de patiënt, voor de familie, en voor de zorgmedewerker, die op dat moment helemaal zit ingepakt en eigenlijk alleen met oogcontact en stemgeluid nog iets van menselijkheid kan tonen. Dat voelt heel tegennatuurlijk maar we kunnen niet anders.’ Praktisch gezien is het ook wennen om helemaal ingepakt je werk als verpleegkundige te doen. ‘Wat  ik vooral lastig vind, zijn de handschoenen’, vertelt Anja. ‘Je bent gewend om te prikken op gevoel, met handschoenen gaat dat toch lastiger.

Hoe zorgen de verpleegkundigen ervoor dat ze dit volhouden? Want een stip aan de horizon is er eerst nog niet. ‘We proberen de humor er een beetje in te houden op de afdeling, en collega’s zo goed als het kan te steunen’, aldus Anja. ‘En als onze dienst voorbij is, zorgen we goed voor onszelf. Goed eten, op tijd naar bed, dat is nu heel belangrijk. Daarnaast probeer ik af en toe een lekker stuk te fietsen of te wandelen om zo fit te blijven. Gelukkig is het thuisfront ook heel begripvol en krijg ik ook steun uit die hoek.’

Gerelateerd nieuws