Het is zondag wereldlichtjesdag. De dag waarop wij overleden kinderen herdenken. Inge Willems, phycisian assitant in opleiding op de NICU, schreef een indrukwekkend blog over een jongetje dat het toch niet redde.
Ach lief jongetje, want vreselijk verdrietig dat jouw verhaal hier al moet stoppen…
Je bent drie weken geleden geboren, veel te jong en veel te klein. 25 weken en 2 dagen zwangerschap en 505 gram. Dat is heel erg op de rand van de verenigbaarheid met het leven. Want naast dat je veel te vroeg geboren bent, ben je ook nog veel te klein voor de zwangerschapsduur. Echter… jij verraste ons. Je longen deden het eigenlijk best goed. Zo goed dat na een dag of 10 de tube eruit kon en je met wat ondersteuning zelf ademde. Je hoofdje bleef ook heel goed. Je brein zag er onrijp uit, maar er waren geen bloedingen. Dus wij -het NICU-team- begonnen er vertrouwen in te krijgen dat je het misschien wel zou redden. Je deed zo goed je best!
Slecht nieuws
Papa en mama waren elke dag bij je. Ondanks dat ze dagen tussen hoop en vrees leefden, waren ze zo trots op jou! Je buidelde regelmatig bij een van hen. En zij konden al heel veel in jouw zorg doen. Helaas werd je twee dagen geleden ziek. Je moest weer beademd worden, en begon met een antibioticakuur. Wij en ook je papa en mama zagen dat jij je echt niet lekker voelde. Je buik begon op te zetten, en toen we een röntgenfoto maakten van je buik zagen we het…. Je had een ontsteking in je darm. We hoopten allemaal dat de antibiotica zou gaan werken en dat er nog een weg terug was. Wij zagen dat je pijn had, daar hebben we je morfine voor gegeven. Papa en mama waren steeds bij je en telkens kregen ze weer slecht nieuws te verwerken. We hebben met het hele team verschillende keren bij elkaar gezeten om te overleggen of iemand nog iets kon bedenken om jou te helpen. Ook is er overlegd met een ander centrum. Zou je te opereren zijn? Niemand durft het aan, je bent te jong en te klein, en je darmen zijn al zoveel aangedaan. We moeten tot de conclusie komen dat er geen behandeling mogelijk is. Want zonder darmen kun je niet leven…..
Afscheid
Papa en mama kregen dit nieuws te horen van de Neonatoloog. Wat een verschrikkelijk bericht. Na dit nieuws kregen ze te horen hoe het dan gaat…. Stoppen met behandelen. We hebben heel veel rekening met jou gehouden, zodat jij niet te lang hoefde te lijden. Maar wij bespraken ook met papa en mama wat we konden doen om voor hen het afscheid te maken zoals dat bij jou en hen zou passen. Je opa’s en oma’s zijn nog bij je geweest, je hebt nog een hele tijd papa en bij mama gebuideld. Aan de beademing, slapend en met goede pijnstilling. Toen is na een aantal uren de beademing gestopt en de tube uit je longen gehaald. In mama’s armen met papa’s hand op je ruggetje ben je overleden.
Piepkleine kleertjes
En daar lig je nu. Je papa en mama hebben je onder begeleiding van de verpleegkundige in bad gedaan en je kreeg kleertjes aan. Piepkleine kleertjes. Wat ben je mooi! We kunnen het nu pas zien zo zonder slangetjes en snoertjes in en om je gezichtje. Je hebt een heel mooi koppie. De verpleegkundige heeft voetafdrukjes van je gemaakt in het gips en met inkt. Er zijn heel veel foto’s gemaakt van je laatste uren en net na je overlijden. Papa en mama nemen je zo mee naar huis om verder afscheid van je te nemen en een begrafenis voor te bereiden. Ze hebben hun hoofd daar nu nog helemaal niet naar staan. Ze zijn helemaal uitgeput. Je gaat zo in een mooi mandje, en morgen komt er een professionele fotograaf om nog meer herinneringen te maken van jouw korte leven.
Korte leven
Wat valt er verder nog te zeggen…. Je hebt je papa en mama heel veel gegeven gedurende jouw korte leven. Je maakte hen papa en mama, dat verandert nooit meer. Zij moeten nu verder met de herinneringen en wij… wij branden vandaag een kaarsje voor jou en al die andere kindjes die niet verder mochten leven.