Op haar 17e begon Grietje Hendriks als aspirant leerling bij het Diaconessenhuis in Meppel. Inmiddels heeft ze 50 trouwe dienstjaren op de teller en loopt ze nog steeds met een grote glimlach rond in het ziekenhuis in Meppel, op de Acute zorg afdeling.
Een groot wit schort, een kamer in de verpleegsterflat naast het Diaconessenhuis en veel feestjes met haar medestudenten. Glimlachend blikt verpleegkundige Grietje terug op haar begintijd bij Isala, deze maand 50 jaar geleden. ‘Als leerling was je het manusje van alles’, vertelt ze. Daarna startte de opleiding en ging ik ruim drie jaar werken op de Interne, chirurgie en alle andere afdelingen. We gingen alles bij langs. De Intensive Care werd toen net ontwikkeld in Meppel, dat was gecombineerd met de Coronary Care.’
Een mooi vak
Ze verloor haar hart aan de Intensive Care en de Acute cardiale zorg. De komende 47 jaar zou ze op die afdelingen blijven werken. In die jaren heeft ze genoeg veranderingen meegemaakt binnen de muren van het ziekenhuis. ‘Innovatie is mooi, dat geeft vooruitgang. Voor mensen zorgen blijft altijd een vak. Een vak dat erg is veranderd, maar het belangrijkste blijft nog steeds de zorg voor de patiënt.’
De mens achter de patiënt
Haar gedachten dwalen 50 jaar terug in de tijd. Toen de hoofdzuster alleen nog visites mocht lopen met de arts. De verpleegkundigen elke ochtend in de kring werden voorgelezen over de patiënten. Patiënten veel langer in het ziekenhuis verbleven en menig rooster daarop aangepast werd. ‘Voor continuïteit in de zorg. Een week late dienst of nachtdienst was een normaal ritme. Je ziet de patiënten veel korter nu’, licht ze toe. ‘En dat is een mooie ontwikkeling. Maar ons vak blijft hetzelfde. Het is de kunst om achter de patiënt de mens te kunnen zien. Jij kunt echt het verschil maken hierin, dat is zo mooi.’
Nieuw ziekenhuis
De bouw van de nieuwe Intensive/ Coronary Care in het Diaconessenhuis heeft Grietje meegemaakt. Jaren later was ze ook betrokken bij de bouw van het nieuwe ziekenhuis en de verhuizing. ‘Het ziekenhuis is meegegroeid, dat is zo gaaf om te zien. Ik heb geen heimwee naar vroeger of naar het Diaconessenhuis, het nieuwe ziekenhuis – en alle nieuwe technieken zijn prachtig.’ Grietje werkt daarnaast ook nog veel met collega’s die ze al 25 jaar kent. ‘Maar als er nieuwe collega’s bijkomen is dat ook zo gaaf. Zij hebben weer een andere nieuwe zienswijze of nieuwe ideeën, je moet meegaan met alle veranderingen.’
Mee op de ambulance
Vroeger was niet alles beter, stelt Grietje. ‘Maar het was wel erg anders’, voegt ze er lachend aan toe. Kerstontbijten met de directie, persoonlijk mee op de ambulance om patiënten weg te brengen of uren lang naast een patiënt zitten die aan de beademing ligt. Ze heeft het allemaal meegemaakt. ‘Het waren mooie tijden die ik niet zal vergeten. Maar dat geldt ook voor deze tijd. Het ziekenhuis in Meppel was altijd al vernieuwend, nu met Isala is dat niet anders. Het is prachtig om hiervoor te werken’, sluit ze lachend af.
