Contact
  1. ‘Hij was één van de eersten die veel op mij leek’

‘Deze patiënt was een man van rond de 35 jaar oud’, vertelt voormalig IC verpleegkundige Wouter van de Streek en inmiddels trainee leidinggevende IC. ‘Een echtgenoot en een vader van drie jonge kinderen. Slank, sportief, geen onderliggende aandoeningen. Toch kreeg hij corona en kwam hij op de onze intensive care te liggen. Eerder die week had hij nog tien kilometer hardgelopen.’

Wouter van de Streek voor planten

‘In de eerste dagen merkte ik dat hij zich “gezonder” probeerde voor te doen. Ja, hij was benauwd maar het ging heus nog wel. Het werd mij al snel duidelijk hoe bang hij eigenlijk was. Zijn grootste angst was dat hij in slaap moest worden gebracht en aan de beademing zou komen. “Dan word ik niet meer wakker”, was zijn stellige overtuiging.’

Beelden en verhalen

‘Corona was al een tijdje in ons land maar bij veel mensen stonden vooral de beelden uit de Italiaanse ziekenhuizen nog op het netvlies. Beelden van chaos, huilende verpleegkundigen, patiënten die in de gang lagen. Allemaal beelden en verhalen die ik niet herkende op onze afdeling. Zo is het ook nooit bij ons geweest of geworden. Ik vond het belangrijk om mensen zo goed mogelijk te informeren met een realistisch verhaal. Dat was voor mij de reden om mee te doen aan Frontberichten, een vlogrubriek waarin verschillende zorgverleners over hun ervaringen vertelden.’

Praten

‘Ook deze patiënt had de beelden uit Italiaanse ziekenhuizen als referentiekader. Gelukkig kon ik goed met hem praten over wat er wel en niet klopte. Er was inmiddels meer bekend over hoe we verschillende covid patiënten het beste konden behandelen. En we hadden de hoop dat we deze man hooguit een aantal dagen in slaap zouden moeten houden.’

Beademing

‘Hij liet zich tijdens onze gesprekken steeds meer geruststellen. Ondertussen ging het wel steeds slechter met hem en belandde hij op het punt dat het echt nodig was om aan de beademing te gaan. Zelf merkte hij ook dat het niet meer ging. De energie was op. “Doen jullie maar wat het beste is”, besloot hij. Voordat hij aan de beademing ging, nam ik stap voor stap met hem en zijn vrouw – die op de speaker stond - door wat er stond te gebeuren. Na de uitleg lieten we hen nog even kort alleen met elkaar praten. Daarna brachten we hem in slaap.’

Team

‘Op deze manier hadden we als team, bestaande uit een IC-dokter en drie verpleegkundigen, inmiddels vele mensen in slaap gebracht. Het is een procedure die in die periode veel voorkwam en, zeker bij deze groep ernstig zieke patiënten, behoorlijk risicovol kan zijn. Het klinkt gek maar door die routine waren we er als team echt goed in geworden en konden we deze patiënten op een veilige en gecontroleerde manier in slaap brengen.’

‘Na drie dagen ging het alweer zo goed met hem dat hij wakker gemaakt mocht worden en van de beademing af kon. Een week later kon hij weer terug naar de afdeling en niet veel later zelfs weer naar huis. Het verloop was precies gegaan zoals we hadden ingeschat.’

Persoonlijker

‘Uit de coronaperiode zijn mij verschillende patiënten bijgebleven maar deze patiënt maakte extra indruk op mij omdat hij één van de eerste patiënten was die veel op mij leek. Een jonge man, gezond, totaal niet behorend tot de risicogroep. Toch werd hij ernstig ziek door een corona-infectie. Het kwam voor het eerst echt dichtbij. Daarnaast was het contact met hem en zijn vrouw intensief. Het voelde persoonlijker dan het normaal gesproken voelde.’

Op afstand

‘Op de intensive care is een belangrijk aspect van ons werk het uitgebreid op de hoogte houden van onze patiënten en diens naasten van alles wat er gebeurt. Het was in de coronatijd niet altijd makkelijk maar ik denk dat we er ondanks alle beperkingen nog redelijk goed in zijn geslaagd om die verbinding tussen patiënten en naasten in stand te houden, zelfs op afstand.’