Contact
  1. 'Ik was een ouderwetse hoofdverpleegkundige'

ANDERE TIJDEN | In maart is het zover. Dan nemen wij het nieuwe ziekenhuis in Meppel in gebruik. Alle reden om met diverse Meppelaars terug te kijken. Deze keer Peter van Vliet, voormalig hoofd van de Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis (PAAZ).

Peter van Vliet, voormalig hoofd afdeling PAAZ Diaconessenhuis Meppel

Peter van Vliet (72), voormalig hoofd van de PAAZ: ‘Als je in de zorg werkt, moet je kunnen meebewegen.’

Met zijn 26 jaar was Peter van Vliet destijds nog piepjong toen hij de leiding kreeg over de Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis (PAAZ) van het Antonius Ziekenhuis in Sneek. Drie jaar later verzette hij de bakens naar Meppel om een soortgelijke afdeling op te tuigen. ‘Mensen aansturen en coachen zit me in het bloed, net als pionieren. Daar kreeg ik in het Diaconessenhuis alle ruimte voor.’ Hij omschrijft het Diaconessenhuis anno 1980 als een klein ziekenhuis met een gemoedelijke sfeer. ‘Aanvankelijk werkten er zelfs nog twee diaconessen’, herinnert hij zich. Mede omdat Peter zowel het A- als het B-diploma op zak had, vond hij snel zijn weg in het ziekenhuis. ‘Tijdens mijn opleiding heb ik op veel afdelingen stage gelopen. Daardoor was ik breed georiënteerd en die ervaring was goud waard.’

Vriendenclub

Naast het op- en inrichten van de PAAZ moest er ook een nieuw team worden samengesteld. Vanuit alle windstreken togen psychiater Sietze Sinkeler, psycholoog Ed van der Leeuw, psychiatrisch verpleegkundigen en therapeuten naar Meppel. Ondanks hun verschillende achtergronden vormden zij een hechte club. ‘We pasten heel goed bij elkaar en gros bleef jarenlang werkzaam op de PAAZ.’ Met sommige oud-collega’s heeft hij nog steeds contact. ‘Binnen onze vriendenclub halen we regelmatig oude herinneringen op.’

De klinische afdeling is geleidelijk uitgebreid met deeltijd- en poliklinische behandelingen. ‘De realisatie van de PAAZ is gelukt door de inzet van een geweldig team.’ Terugkijkend omschrijft hij zichzelf als een ouderwetse hoofverpleegkundige. ‘Als hoofd schiep je voorwaarden, coachte je de medewerkers en bewaakte je de kwaliteit. Hoofden zijn inmiddels managers en staan verder van de afdeling af. Tegenwoordig zit kwaliteitszorg vooral ingebakken in protocollen. Dat vind ik wel eens een gemis. Deskundigheid zat vroeger in het hoofd en staat nu op papier.’

Spectaculair

Eind vorige eeuw nam de psychiatrische zorg een grote vlucht. ‘In de jaren zeventig waren er nog weinig mogelijkheden om depressies en angststoornissen te behandelen.’ Dankzij nieuwe inzichten, dito therapieën en effectieve medicatie is die zorg enorm verbeterd. ‘In tijd gezien een spectaculaire ontwikkeling.’
Op zijn vijftigste besloot Peter het roer om te gooien. ‘Ik werkte toen al twintig jaar op de PAAZ en mijn motivatie brokkelde af. Ik was toe aan een nieuwe uitdaging.’ Die vond hij als consultatief psychiatrisch verpleegkundige. Naast zijn politaken bezocht hij patiënten door de hele kliniek. ‘De patiëntenzorg gaf mij veel voldoening.’ 

Ook organiseerde hij scholingen en begeleidde collega’s. ‘Coaching was de rode draad in mijn Diaconessentijd.’ Van psychiater Gernaat kreeg hij alle vrijheid om zijn functie in te vullen. ‘De autonomie was groot.’
In het kader van zorgvernieuwingsproject werkte hij in twee huisartsenpraktijken, als voorloper van de huidige praktijkondersteuner huisarts (POH).

That’s life

Op 62-jarige leeftijd ging Peter met vervroegd pensioen, maar het afscheid was niet definitief. ‘Uiteindelijk heb ik tot mijn 66ste doorgewerkt, ik vond het contact met collega’s en patiënten nog veel te leuk.’
Dat ‘zijn’ PAAZ in 2019 werd gesloten, ach, zo gaan dingen soms. ‘Die sluiting paste in een landelijke trend, die houd je niet tegen. That’s life’, klinkt het relativerend. ‘Ja, de PAAZ was mijn kindje, maar het zorglandschap verandert voortdurend. Als je in de zorg werkt, moet je kunnen meebewegen.’

Inmiddels geniet hij volop van zijn pensioen, maar van een rustige oude dag is geen sprake. Hij golft en tennist dat het een lieve lust is en op mooie zomerdagen stuurt hij zijn sloep over de Friese meren. Als de vrieskou nadert, zoeken Peter en zijn vrouw Anky de Spaanse zon op. ‘Een lekker én actief leven dus’, vat hij samen. ‘Ik moet wél wat doen, dat zit nu eenmaal in me.’

Andere verhalen

Lees ook de verhalen van andere Meppelaars: 

Gerelateerd nieuws