Contact
  1. ‘Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn kinderen’

Erik Bont is nierpatiënt en komt al twaalf jaar regelmatig bij Sabine Diepenveen (internist-nefroloog) op het spreekuur. ‘Het is belangrijk dat je als arts weet hoe je patiënt in elkaar zit. Pas dan kun je iemand goed behandelen. Als je tegen mij zegt: “doe rustig aan”, ga ik een kwartiertje op de bank zitten. Terwijl iemand anders de bank de hele dag niet afkomt.’

Erik Bont in de natuur

‘Ik was een sportieve man, maar opeens werd ik ziek. Ik dacht nog: overtraind. Maar na bloedonderzoek bleek dat ik te veel afvalstoffen in mijn bloed had. Ik was compleet vergiftigd. Ik moest gaan dialyseren (buikdialyse) en kon daardoor niets meer. Van de actieve man die ik was, bleef niets meer over. Dat was zo frustrerend.’

Emotioneel

‘In 2002 kreeg ik een nieuwe nier. Ik weet nog dat ik hem even vast heb gehouden. Natuurlijk realiseerde ik mij heel goed dat voor mijn nier iemand was gestorven. Na drie maanden ging de nier echt werken. Ik werd fitter, kon weer sporten en heb zelfs aan de spelen voor getransplanteerden meegedaan. Ook werd ik weer vruchtbaar dankzij mijn nieuwe nier. Mijn vrouw werd zwanger van onze dochter en mijn zoon kreeg dus een zusje. De nier gaf mij mijn leven terug en ook mijn dochter heeft haar leven aan de nier te danken. Daar kan ik nog steeds emotioneel van worden.’

Samen beslissen 

Sabine is heel direct. Ze draait er niet om heen en handelt als het nodig is. Dat is fijn. Ook heeft zij oprechte belangstelling. Mijn vrouw is inmiddels overleden en voordat zij stierf heb ik haar verzorgd. Dat waren echt tropenjaren en met Sabine kon ik het daar over hebben. Dat moet ook kunnen, want als er privé iets met je is, doet dat ook wat met je gezondheid. Ze vroeg altijd hoe het thuis ging. Het is zo belangrijk dat je een band hebt met je dokter en het niet alleen over de cijfertjes hebt. Het contact met de dokters is veranderd de afgelopen jaren. Vroeger besloten zij voor mij, maar daar kon ik al nooit goed tegen. Nu beslissen wij samen.’

Nieuwe kans

‘Op dit moment heb ik veel last van zenuwpijn en spieraandoeningen als bijwerkingen van de medicijnen die ik slik tegen afstoting. Sporten doe ik alleen nog onder de begeleiding van de fysio of recreatief een stukje fietsen. Werken gaat ook niet. Hoe ik zo optimistisch blijf? Ik denk omdat ik iedere dag als een nieuwe kans zie. En ik wil een goed voorbeeld zijn voor mijn kinderen. Ik voel mij gelukkig wanneer ik met mijn camera de natuur in kan gaan. Daarna ben ik kapot, maar het is fijn om even niet met je ziekte bezig te zijn.’