ANDERE TIJDEN | In maart is het zover. Dan nemen wij het nieuwe ziekenhuis in Meppel in gebruik. Alle reden om met diverse Meppelaars terug te kijken. Deze keer Roel Hoornstra, voormalig directeur van het Diaconessenhuis.
Roel Hoornstra, voormalig directeur van het Diaconessenhuis: ‘Ik heb altijd gestreefd naar informeel contact met artsen en medewerkers.’
Bakkerszoon Roel Hoornstra wist als kind al dat hij zijn brood op een andere manier zou verdienen dan zijn vader. Nog tijdens zijn studie economie werd hij directie-assistent in het Diaconessenhuis. Roel maakte snel carrière, werd ziekenhuisdirecteur en bleef de zorg tot zijn laatste werkdag trouw. ‘Het was een uiterst plezierige job, ik zou het zo weer doen.’
We schrijven 1964. Terwijl Roel nog van het Groningse studentenleven geniet, wordt hij via-via gevraagd om het Diaconessenhuis te versterken. Met zijn aanstelling krijgt het ziekenhuisbestuur een bedrijfseconomische injectie. Roels expertise is hard nodig om het huishoudboekje van het Diaconessenhuis gezond te houden. Aanvankelijk lukt dat prima, maar in de jaren tachtig keert het tij. De overheid snijdt in de ziekenhuisbudgetten waardoor de directeur drastisch moet bezuinigen. Na intensieve onderhandelingen met OR en vakbonden moeten circa vijftien medewerkers het veld ruimen. ‘We hadden die mensen keihard nodig, maar we konden ze niet meer betalen’, blikt Roel terug. ‘Ik vond het verschrikkelijk om medewerkers te ontslaan, dat was verreweg de moeilijkste periode uit mijn loopbaan.’
Joviaal
Gelukkig zijn de mooie herinneringen talrijker. Zo kijkt de voormalig bestuurder met plezier terug op de prettige overlegstructuur. ‘Ik heb altijd gestreefd naar informeel contact met zowel medische staf als de diensthoofden. In mijn beleving werd die afstand steeds kleiner en was er sprake van een joviale omgang.’ De inmiddels 82-jarige Roel wilde vooral niet ‘de baas uithangen’. Nee, hij verkoos een democratische bestuursstijl, waarbij hij ieders inbreng serieus nam. ‘Uiteindelijk moet je als directeur alle adviezen en belangen afwegen en een knoop doorhakken.’
Verbouwingen
Onder zijn leiding werd een groot aantal verbouwingen en vernieuwingen gerealiseerd. Hij verwijst naar de renovatie en uitbreiding van de kinderafdeling in 1986, zodat ouders ook konden blijven slapen. ‘Daarmee waren we tamelijk vooruitstrevend.’ Ook de hartbewaking en intensieve zorg, de röntgen- en functieafdeling en de ziekenhuisapotheek gingen flink op de schop. Hetzelfde gold voor een reeks verpleegafdelingen en de poliklinieken. Qua specialismen liet het Diaconessenhuis eveneens een groei zien. ‘Eind jaren tachtig verwelkomden we een fulltime longarts en cardioloog’, memoreert de oud-directeur.
Eureka!
Zowel zijn eerste als laatste werkdag vond plaats in Meppel, maar het Diaconessenhuis was niet zijn enige werkgever. In 1973 vertrok het gezin Hoornstra naar Hilversum waar Roel een ziekenhuisfusie begeleidde. In 1982 keerde hij – als opvolger van directeur Klok – terug naar het Diaconessenhuis. ‘Dat voelde als thuiskomen.’
In de jaren negentig kregen streekziekenhuizen steeds meer moeite om het hoofd boven water te houden. ‘We moesten onze vleugels uitslaan, anders verschraalde ons aanbod’, schetst de oud-directeur. Op zoek naar meer volume en expertise richtte Roel zijn vizier op Zwolle. ‘Isala bleek qua zorgaanbod en kennis de perfecte partner. Toen ik merkte dat we op één lijn zaten, dacht ik: eureka!’
Emotie
Dat ‘zijn’ Diaconessenhuis gesloopt wordt, laat Roel niet onberoerd. ‘Ik heb er een groot deel van mijn leven doorgebracht en ik ken alle hoeken en gaten. Natuurlijk gaat zo’n sloopproces gepaard met emoties’, bekent de voormalig directeur. ‘Tegelijkertijd moet je ook nuchter zijn’, klinkt het relativerend, ‘want er komt iets moois voor terug.’ Hij volgt het nieuwbouwproces op de voet. ‘De realisatie van Isala Diaconessenhuis Meppel heeft mijn belangstelling én goedkeuring.’
Na zijn afscheid als directeur bekleedde Roel nog diverse bestuurlijke functies. Inmiddels leeft hij in een lagere versnelling en geniet hij vooral van golfen en fietsen. ‘Ik heb nog genoeg omhanden, de dagen vliegen voorbij.’
Andere verhalen
Lees ook de verhalen van andere Meppelaars:
- 'Een groot hart voor kinderen', oud kinderverpleegkundige Janny van den Belt
- 'Diaconessenhuis was een ideale leerschool', voormalig huisarts in De Wijk - Baucke Jongebreur
- 'Ik was een ouderwetse hoofdverpleegkundige', voormalig hoofd van de PAAZ - Peter van Vliet
- 'Het Diac speelde een cruciale rol in mijn leven', verschillende keren patiënt en later huisarts in het naburige Nijeveen - Roelof Moes
