Contact
  1. Intensive care gestart met digitaal Post-IC dagboek

Na jaren met papieren dagboeken te hebben gewerkt, is de Intensive care van Isala kort geleden gestart met een digitaal Post-IC dagboek. Familie, naasten en IC-verpleegkundigen kunnen inloggen met een unieke code en bijhouden wat er in die periode van opname allemaal gebeurt. De komst van de app kwam in een stroomversnelling tijdens de coronaperiode.

Portret Marian en Hadewey

De komst van de app kwam in een stroomversnelling tijdens de coronaperiode, waar de papieren dagboeken duidelijk tekortschoten. IC-verpleegkundige Marian van der Heide: ‘Normaal gesproken legden we het dagboek altijd naast het bed van de patiënt, zodat verpleegkundigen en naasten erin konden schrijven wanneer ze dat wilden. Foto’s van bepaalde gebeurtenissen plakten we er in. Misschien ouderwets, maar het deed z’n werk. Dat veranderde toen we met corona te maken kregen. Familie mocht niet meer op bezoek komen en kon dus ook niet meeschrijven in het dagboek. Wij verpleegkundigen hielden de dagboekjes extra goed bij maar dit kon natuurlijk niet de beleving van familie vervangen. Juist het nalezen van die ervaring is ook heel belangrijk bij de latere verwerking van een IC-opname.’

Afstand

‘Die afstand tot familie tijdens corona was erg lastig. Juist het begeleiden van familie naar de kamer van een patiënt, het samen aan het bed staan en uitleg geven, is normaal gesproken zo belangrijk in ons werk en dat kon nu niet. Door middel van WhatsApp en beeldbellen hebben we familie gesproken of met patiënten in contact gebracht, bijvoorbeeld vlak voor intubatie. Hoe goed we mensen ook hebben willen informeren en begeleiden, het bleef behelpen en dat voelde niet goed. Dat heeft de urgentie van een digitaal dagboek extra onderstreept. Als we in die periode in de app hadden kunnen schrijven, had familie in elk geval kunnen inloggen en ook op die manier op de hoogte kunnen blijven.’

Meerwaarde

Hadewey: ‘Dat die app er zo snel mogelijk moest komen, daar was iedereen het over eens. De VAR (verpleegkundige adviesraad) pakte de handschoen op en dankzij goede samenwerking met collega’s van diverse afdelingen, is het hele traject van besluitvorming, inkoop, inrichting tot en met implementatie heel snel verlopen. Dat de app er nu is, is echt een grote meerwaarde’, vindt Hadewey. ‘Naasten kunnen via de app in het dagboek lezen wat de IC-verpleegkundige heeft geschreven en er op dat moment ook zelf iets in schrijven of foto’s toevoegen. Bovendien is er ook informatie te vinden over PICS, het Post IC-syndroom. Zowel ex-patiënten als familie van patiënten kunnen met dit ziektebeeld te maken krijgen na een IC-opname.’

‘Vaak is er bij PICS een veelheid aan klachten op cognitief en/of psychisch gebied, zoals ernstige spierzwakte, zenuw(pijn), verslechterd geheugen, concentratieproblemen, depressie en/of PTSS. In het dagboek is deze informatie gelijk voor handen, wat ook zorgt voor meer bekendheid. Belangrijk, want zelfs huisartsen en verzekeraars weten er vaak nog maar weinig van af. Voor ex-patiënten en familie betekent deze informatie (h)erkenning voor de beperkingen waar ze mee te maken hebben.’

Makkelijk

Gebruiksvriendelijk is de app ook. Voor zowel de verpleegkundige als familie. Marian: ‘Bij elk IC-bed staat een computer waar verpleegkundigen heel gemakkelijk vanuit het patiëntendossier kunnen inloggen in het dagboek. Ook hebben we voor elke IC-unit een tablet beschikbaar waarmee we foto’s mee kunnen maken en uploaden naar het dagboek.’ Hadewey: ‘Familie krijgt van mij de brochure met de code overhandigd, waarmee ze dan een dagboek kunnen aanmaken. Het is niet moeilijk, maar als iemand er toch een beetje tegenop ziet, adviseer ik altijd om een familielid of vriend te vragen om mee te helpen. Het is zonde om het om die reden niet te doen, als het in een latere fase juist zo kon bijdragen aan het herstel.’

Een recente mail van een ex-patiënt aan Marian bevestigt maar weer hoe zeer een IC dagboek gewaardeerd wordt. ‘Hij had met COVID-19 bij ons op de IC gelegen en had nadat hij uiteindelijk weer thuis was, behoorlijke gaten in z’n geheugen. Later had hij het dagboekje erbij gepakt en dat had hem erg geholpen bij het plaatsen van bepaalde beelden in z’n hoofd. Daar wilde hij ons nog voor bedanken.’