Contact
  1. Ontroerende en bijzondere terugkomdag IC

Een verblijf op de IC heeft veel impact, weet IC-verpleegkundige Jolente Sijtsma. ‘Op de nazorgpoli van de IC bieden wij voorlichting en zorg aan voormalig IC-patiënten en hun naasten. Onlangs hebben wij voor het eerst een middag en avond georganiseerd voor patiënten en naasten. Een avond voor algemene IC-patiënten en een avond voor ex-covid IC-patiënten. Het was bijzonder, mensen voelden zich gezien. Wij kregen heel veel positieve reacties.’

IC terugkomdag

Het programma bestond uit een informatief deel, er was muziek en veel ruimte om met elkaar in gesprek te gaan. Jolente: ‘Lotgenotencontact dus. Wij zagen dat vooral bij de naasten van patiënten die met corona op de IC hadden gelegen. Zeker als het gaat om patiënten uit de eerste golf. Wij wisten toen nog weinig van corona en patiënten mochten geen bezoek ontvangen. Dat is heel zwaar geweest. Voor iedereen.’

Veel indruk

Het informatieve deel waren presentaties van een intensivist, een revalidatiearts en een maatschappelijk werker. Jolente: ‘Zij legden uit wat een opname met je doet. Wat voor klachten je er aan kunt overhouden. Maar ook hoe het je familie raakt. Tijdens de middag voor voormalig coronapatiënten vertelde IC-arts Karel Zuur hoe het voor ons als zorgverleners was op de IC. Wij zagen de beelden van Italië…gingen wij dat ook meemaken? Hij liet bovendien beeld zien dat wij in die tijd hebben gemaakt. Dat maakte veel indruk, zowel op de verpleegkundigen als op de gasten.’

 

Gerdien en Frank

Geen bezoek

‘Absoluut’, bevestigt Gerdien Zandink. Haar partner Frank werd tijdens de eerste golf in maart 2020 opgenomen op de IC. ‘Ik heb hem acht weken niet gezien’, vervolgt Gerdien. ‘De arts zei tijdens de bijeenkomst heel eerlijk dat het niet goed was om destijds geen bezoek toe te laten. Het deed mij goed, dat hij dat zei. Ik sprak met een vrouw die later, in de tweede golf, wel haar man kon bezoeken op de IC. Ik merkte dat ik geconfronteerd werd met het lastige feit dat ik dat toen niet kon.’ Haar man Frank kreeg weinig mee van zijn tijd op de IC. ‘Toen ik weer wakker was en stabiel genoeg, ging ik eerst naar de Corona-verpleegafdeling en daarna naar IJsselheem voor revalidatie. Ook daar mocht geen bezoek komen. Door gebrek aan (fysiek) contact, voelde ik mij eenzaam. Uiteindelijk mocht bij hoge uitzondering mijn dochter langskomen. Gerdien en ik praten nog best veel over die tijd. Deze terugkomdag gaf ons zowel erkenning als herkenning. Ook de inhoudelijke presentaties spraken ons aan’

Laatste telefoontje

Voormalig patiënten droegen een blauwe naamsticker en de naasten een oranje. Gerdien: ‘Dat vond ik enorm praktisch. Je kwam zo makkelijk in gesprek met elkaar en je hebt aan een half woord genoeg. Bijvoorbeeld over dat laatste telefoontje van Frank vlak voordat hij in slaap werd gebracht. De boodschap was dat ik afscheid moest nemen van hem en dat men niet wist of hij weer wakker zou worden. De grond zakte weg onder mijn voeten, het kwam zo onverwacht. Ik praat er nog wel over met vrienden of familie, maar het was ook fijn om te praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.

Respect

Gerdien en Frank: ‘Wij vonden het een geweldige en hartverwarmende dag. Wij zagen de mensen achter de zorgverleners. Ik denk dat zij ook veel geleerd hebben van de ervaringen die de aanwezigen deelden. Het verhaal van de arts over hoe de zorg het had beleefd, raakte ons. Wij hadden al veel respect voor de zorg, maar dat is alleen maar gegroeid.’

Peter en Ramona

Groot zwart gat

Ramona en Peter Veldman waren te gast op de bijeenkomst voor IC patiënten die voor een andere reden dan corona op de IC lagen. Peter: ‘Samen met een collega en mijn zoon heb ik een zwaar auto-ongeluk gehad. Wij reden met een aanhanger en wij raakte op de verkeerde weghelft. Wij werden vol geraakt door een vrachtwagen.’ Ramona: ‘Hij lag negen dagen op de IC. Hij werd in slaap gehouden. Toen hij wakker werd, nog twee dagen MC, daarna de trauma-afdeling en een lang revalidatietraject.’ Peter: ‘Ik kan mij helemaal niets meer herinneren van de IC en MC. Het is één groot zwart gat. Toen wij de uitnodiging kregen voor deze bijeenkomst, zag ik dat wij ook uitleg kregen van een arts over wat het voor je lichaam betekent een IC opname. Dat wilde ik wel horen. Hij vertelde dat het voor veel patiënten een zwarte tunnel is. Ik ben dus niet de enige die dat zo voelt. Ook heb ik hersenletsel er aan overgehouden. Dat komt dus vaker voor. Ik vond die erkenning fijn. In je omgeving hoor je dat je blij moet zijn dat je er nog bent, ondertussen spoken in mijn hoofd al die vragen. Gelukkig heb ik heb antwoorden gekregen.’

Bizar

Toen Peter op de IC lag, zaten Ramona en zijn dochter vaak aan zijn bed. Zijn zoon die ook bij het ongeluk betrokken was, werd door Ramona opgehaald van de kinderafdeling. Ze maakten foto’s en hielden een dagboek bij. Ramona: ‘Soms gaf hij een reactie, reageerde hij op stemmen of op een aanraking. Bizar eigenlijk, omdat hij niet wakker was. Ik ben veel op de IC geweest en heb ook regelmatig gebeld om te vragen hoe het ging. Fijn dat dit kon.’

Nasleep

Ramona en Peter deelden tijdens de bijeenkomst een tafel met andere echtparen. Ramona: ‘Wij waren veruit de jongsten. Aan onze tafel zaten mensen die na een hartoperatie of een hersenbloeding op de IC terecht kwamen. Dat is anders.’ Peter: ‘Toch herkende ik wel wat de mensen vertelden over de nasleep. Anderen zien niet altijd wat aan je, dat neemt niet weg dat je nog klachten kunt hebben. Dat hadden meer ex-patiënten dus. Wat ik ook fijn vond, is dat jij je verhaal kon doen. In de eigen omgeving is het wel eens dat mensen tegen elkaar gaan opbieden…wie heeft het meest erge meegemaakt? Dat was hier helemaal niet zo.’

Een kamer speciaal ingericht voor de terugkomdag

IC-kamer

Aan het einde van de avond kon wie dat wilde een bezoek brengen aan een IC kamer. Dit was een unit waar nu geen patiënten liggen. Wel was er een hele patiëntsetting opgebouwd met alle apparatuur aangesloten op een oefenpop. Peter: ‘Het was heel onwerkelijk om dat te zien. Zo had ik er dus ook bij gelegen. Ik kon het mij nauwelijks voorstellen. Het raakte mij niet enorm om op de afdeling te staan. De foto’s die Ramona van mij had gemaakt in het bed, vond ik veel heftiger.’ Ramona: ‘Ik merkte dat ik misselijk werd toen ik weer op een IC-kamer stond. Ik had het genoeg gezien. Raar, ik werkte zelf in de zorg…maar als het om je eigen man gaat is het toch heel anders.’

Gerelateerd nieuws