Toen oncoloog Helle-Brit Fiebrich naast geneeskunde ook Russisch studeerde, had ze nooit kunnen bedenken dat de kennis van deze taal goed van pas zou komen tijdens haar spreekuur. Vluchtelingen uit het oosten van Oekraïne met kanker staat ze namelijk in hun eigen taal te woord.
‘Altijd heb ik een fascinatie voor Rusland gehad’, vertelt Helle-Brit. ‘Dat komt ook doordat ik van kunstrijden houd, een sport die in Rusland op hoog niveau wordt beoefend. Ik heb zelfs nog vier maanden gestudeerd in St. Petersburg. Toen ik coschappen ging lopen, was Russisch niet meer te combineren met geneeskunde. Inmiddels sprak ik de taal vloeiend. Dat spreken gaat nu minder vlot, maar ik versta alles wel.’
Verdrietig
De taal van Oekraïne is het Oekraïens. Helle-Brit: ‘Dit lijkt op Russisch, net zoals Duits op Nederlands lijkt, maar het Oekraïens spreek ik dus niet. Oekraïners uit het oosten van het land spreken vooral Russisch. Ik zie patiënten die al behandeld werden voor kanker maar ook nieuwe patiënten. Patiënten die in Oekraïne de diagnose kregen, hebben soms een cd of een usb-stick bij zich met informatie of een stapeltje brieven. Dan probeer je een zo goed mogelijk vervolg te bieden van de behandeling. Verdrietig vind ik het wanneer mensen niet meer beter worden. Ze willen dan zo graag naar huis om afscheid te nemen van achtergebleven familie of vrienden en om te sterven in hun eigen land…maar dat gaat vaak niet.’
Tosti’s
De patiënten van Helle-Brit vinden het prettig dat zij in hun eigen taal kunnen praten met de dokter. ‘Daarom vind ik het fijn dat ik dit kan doen. Soms zijn mensen opgenomen. Dan loop ik altijd even langs op de afdeling. Kunnen zij even hun verhaal kwijt. De patiënten die ik zie, moeten wennen aan de Nederlandse gezondheidszorg. Zo kun je hier niet een apotheek binnenlopen en zo maar medicijnen kopen. Een man neemt iedere keer tosti’s voor mij mee. Ontzettend lief. Iets voor de dokter meenemen gebeurt vaker in Oekraïne.’