Eigenlijk hoeft al die belangstelling niet. Geesje Postma valt met de deur in huis en geeft voorzichtig glimlachend toe dat dit niks voor haar is, zo’n interview. Zo bijzonder is ze toch niet? Maar, aangespoord door haar jongste dochter, besluit ze er toch voor te gaan. Want dit jaar was Geesje 50 jaar in dienst – een bijzondere mijlpaal.
Om de vier of vijf jaar moet je op zoek naar een nieuwe uitdaging, dat zei Geesje altijd. ‘Ik neem mijn eigen advies dus niet ter harte, want ik zit al 50 jaar op dezelfde plek’, vertelt ze lachend. ‘Maar ik heb er geen seconde spijt van.’
Verkleden
In 1975 kwam ze bij Isala in dienst als doktersassistente op de poli Gynaecologie in Meppel. Dat ze daar 50 jaar zou doorbrengen, had ze destijds waarschijnlijk niet geloofd. Maar dat ze in de zorg zou blijven wel. Want de liefde voor de zorg zat er altijd al wel in. ‘Ik kwam een foto van mezelf als kleuter tegen met een verkleedpakje aan, een verpleegster’, herinnert ze zich. ‘Met zo’n kruisje op het hoedje. Ik vind het zelf ook bijzonder dat het er bij mij al zo vroeg in zat. Er zijn zoveel mensen zoekende, ik had het altijd al duidelijk voor ogen.’
Tegendraads
In haar jonge jaren was Geesje echter niet de makkelijkste. ‘Ik ben de eerste die dat zal toegeven’, zegt ze lachend. ‘Ik stond op een bepaalde manier in de wereld. Als ik ergens onrecht zag in de wereld dan zette ik mij daarvoor in, dan plakte ik bijvoorbeeld stiekem de wachtkamers vol met pamfletten. De eerste jaren heb ik het ook vertikt om in een jurk als uniform te gaan. Ik ben pas overstag gegaan toen we pakken kregen: zo’n jurk ging ik echt niet aantrekken.’ De uitgesproken en ietwat tegendraadse doktersassistente grijnst bij de herinnering. ‘De eerste artsen hebben het echt niet makkelijk met mij gehad.’
Ondenkbaar
In haar eigen kleding, her en der pamfletten verspreidend en gewapend met een brutale grijns maakte Geesje de afdeling Gynaecologie zich eigen. De functie bleek haar op haar lijf geschreven. Mensen helpen en iets kunnen betekenen voor een ander: dat is wat ze belangrijk vindt. ‘De functie doktersassistente bestond in 1975 nog niet. Ik kwam oorspronkelijk in dienst als schrijver. Het was allemaal zo kleinschalig, het was een andere wereld. We hadden een spreekkamer en daar zaten drie kleine kleedkamertjes voor. Daar moesten de dames zich vast van onderen uitkleden, om vervolgens – half ontbloot - in het “hokje” op de dokter te wachten om binnengelaten te worden. Gelukkig droegen in die tijd veel vrouwen nog een rok of een jurk’, blikt ze terug. ‘Dat is toch ondenkbaar, dat nu zoiets zou gebeuren?’
Fertiliteit
‘In Meppel begonnen we al in een heel vroeg stadium met IVF-puncties, daar hebben dr. Briët en vooral dr. Reyners voor gezorgd, vertelt Geesje. ‘Men kwam uit het hele noorden, en zelfs van de Waddeneilanden, naar ons in Meppel.’ In haar hele werkzame tijd vond ze fertiliteit dan ook het meest interessante onderdeel van haar baan. ‘De puncties vonden plaats in Meppel, waarbij medische assistenten nauw betrokken waren, en vervolgens vervoerden partners het kostbare punctiemateriaal naar Zwolle. Daar vond na enkele dagen de terugplaatsing plaats, een procedure die werd ondersteund door een nauwe samenwerking tussen gynaecologen uit Meppel en het Sophia Ziekenhuis in Zwolle.’
In die hectische tijden was er ook ruimte voor iets luchtigs: wie in de zomer in Isala Meppel werkte, kon zomaar een courgette of komkommer meekrijgen uit Geesje haar eigen tuin – een traditie die voortkwam uit haar liefde voor biologische tuinbouw.
Naar de nieuwbouw
De samenwerking tussen Meppel en het Sophia Ziekenhuis bleef jarenlang bestaan. Regelmatig werd in Zwolle overleg gevoerd tussen specialisten uit beide ziekenhuizen, waarbij ook medische assistenten een essentiële rol speelden in het begeleiden van patiënten. Zij gaven uitleg over IVF- en ICSI-procedures en leerden patiënten hoe ze zichzelf konden injecteren. ‘Toen we naar de nieuwbouw in Meppel zijn gegaan, is dit deel helaas weggevallen. Dat vind ik nog steeds erg jammer. Maar ook hier in de nieuwbouw heb ik een prachtige tijd gehad, we hebben een hechte groep collega’s. We kijken echt naar elkaar om.'
De tekst gaat verder onder de foto
Twee dochters
De liefde voor de zorg en het omkijken naar elkaar klinkt in elk woord door en loopt als rode draad door haar leven. Samen met haar man heeft ze 30 jaar geleden twee dochters geadopteerd, uit China en Madagaskar. ‘Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen wisten we al dat we dit graag wilden. Er zijn zoveel kinderen op de wereld, ook kinderen die geen schijn van kans hebben. Dus wij hebben heel jong besloten dat we voor adoptie gingen.’ Haar ogen glimmen als ze over haar dochters praat. ‘Het zijn super meiden, daar ben ik echt trots op.’
Kleine gebaren
Het mooiste aan de afgelopen 50 jaar vindt Geesje de dankbaarheid van patiënten. ‘Dat klinkt wel cliché he? Maar toch is het zo’, glimlacht ze. ‘Maar de kleine gebaren van dankbaarheid, een plak chocola of een bloemetje bijvoorbeeld, of een kaartje die mensen hebben gestuurd: ik heb wat voor hen kunnen betekenen. Daar ben ik het meest trots op. Je merkt het al, de zorg zit diep in mij.’
Nadat ze haar pensioengerechtigde leeftijd had bereikt, besloot Geesje dan ook door te werken. Niet alleen omdat ze zo genoot van het werk, het bood haar ook afleiding. Sinds een paar jaar is ze namelijk mantelzorger voor haar zieke echtgenoot. ‘Een dag per week werken, tussen mijn collega’s, deed mij erg goed. Je hebt steun aan elkaar en je bent in een andere omgeving.’ In die jaren zorgde Geesje er ook voor dat ze up-to-date blijft met de kennis. ‘Ik wilde geen oude zeur zijn die alles moest vragen, dus ik zorgde ervoor dat ik over de meest recente kennis beschikte.’
Allerlaatste dienst
Tot afgelopen mei. Toen draaide Geesje haar laatste dienst in Isala Meppel en sloot ze haar lange carrière bij Isala af. ‘Ik heb een stel geweldige, warme collega’s die me in deze jaren van mantelzorg altijd gesteund hebben. Tussen alle zorgen en ziekenhuisopnames door boden zij mij altijd een luisterend oor. Ik ga hen het meeste missen, het is zo’n trouwe ploeg.’ Ook haar leidinggevende heeft een speciaal plekje in haar hart. ‘Ik wil ook graag alle specialisten, oud-collega’s en oud-specialisten bedanken. Dankzij hen heb ik prachtige jaren gehad en heb ik veel steun en warmte ervaren in de laatste jaren.’
Toch heeft Geesje er vrede mee dat ze nu écht met pensioen is. ‘Het is ook wel mooi geweest nu. En als ik iets opnieuw kon doen, dan zou ik alles precies zo doen. Dat is toch hartstikke bijzonder?