Borstkanker heb je niet alleen. Het raakt ook de mensen om je heen. Heidy Domine kon rekenen op veel steun van haar man Johan én vele naasten en familieleden. ‘We hebben het echt samen gedaan.’
In september 2019 voelt Heidy een knobbeltje in haar borst. Voor de zekerheid stuurt de huisarts haar door naar Isala voor een mammografie en foto. Heidy: ‘De eerste klap kreeg ik toen zij me kort daarna belde. Foute boel, dacht ik. Anders belt zij niet. Ze vertelde dat de uitslag twijfelachtig was en ik nog een keer naar het ziekenhuis moest voor meer onderzoeken. Uit de punctie bleek wel duidelijk dat het niet goed zat. We waren er ondersteboven van. Maar na de grootste schok hadden we ook vrij snel zoiets: Dit gaan we gewoon doen.’
Nieuwe baan
Het eerste deel van het behandeltraject bestaat uit chemokuren. ‘Ik liep het ziekenhuis in en schuifelde er na de kuur weer doodziek uit. Het is misschien gek om te zeggen, maar soms ben ik blij dat van ons tweeën ik degene ben die ziek is geworden. Het lijkt me ontzettend zwaar om je partner te zien aftakelen en daar niets aan te kunnen doen.’ ‘Dat is zo’, zegt Johan. ‘Maar machteloos heb ik me nooit gevoeld. Ik kon iets doen door er voor jou te zijn. En ik voelde me nuttig door de boel draaiende te houden, wanneer jij ziek was.’ Niet dat dat altijd makkelijk was. Want hoe houd je alle ballen in de lucht met alle afspraken in het ziekenhuis, de zorg voor de kinderen en Johans werk, waarvoor hij net aan een nieuwe opleiding voor hartfunctielaborant was begonnen?
‘We twijfelden of ik ermee door moest gaan’, vertelt Johan. ‘Het was al een hele stap om in combinatie met een jong gezin weer aan een nieuwe baan met opleiding te beginnen. Dit maakte het nog ingewikkelder. Maar in goed overleg met mijn leidinggevende besloten we toch door te zetten. Gelukkig kreeg ik meer tijd om bepaalde onderdelen van de opleiding af te ronden.’ Die opleiding wordt alsnog tijdelijk onderbroken, wanneer er corona uitbreekt. Heidy’s laatste chemokuur is net geweest, als het land in lockdown gaat. Johans afdeling sluit voorlopig de deuren.
Johan: ‘Corona was natuurlijk verschrikkelijk, maar voor ons als gezin was het een zegen dat ik acht weken lang thuis kon zijn.’ Heidy knikt: ‘Helemaal omdat ik in de periode nog verzwakt was van de chemokuren en een paar weken later geopereerd zou worden.’ Later kon Johan zijn studie weer hervatten en inmiddels werkt hij als hartfunctielaborant. ‘Het is best pittig geweest, maar we zijn blij dat ik het heb gehaald.’
Veel hulp van naasten
Zoiets heftigs als borstkanker kan ervoor zorgen dat je elkaar kwijtraakt, maar voor Heidy en Johan is dat nooit een gevaar geweest. ‘We zijn alleen maar dichter bij elkaar gekomen’, vindt Johan. Heidy: ‘Tijdens mijn ziekzijn hebben we heel bewust onze naasten ingeschakeld. Bijvoorbeeld als ik naar het ziekenhuis moest voor een chemokuur. Johan wilde altijd mee, maar op een gegeven moment zei ik: Jij gaat nu die tijd in je de studie steken. Iemand anders kan wel met mij mee. Als ik straks weer ziek thuis kom, kun je er weer voor mij zijn. Daarnaast vond ik het belangrijk dat hij leuke dingen bleef doen, zoals zijn sport of een keer een avondje naar de bioscoop. Zodat hij ook af en toe kon ontspannen.’
Johan: ‘Ik kon zoveel aan omdat ik de dingen bleef doen waar ik energie uit haalde. Dat heeft Heidy altijd gestimuleerd en daarmee hielp zij mij om weer op te laden voor de zorg voor haar en ons gezin. We hebben het echt samen gedaan. Daarnaast hebben onze ouders ons heel veel geholpen. Zonder hen hadden we de boel niet draaiende kunnen houden. Zo zijn er nog veel meer mensen op te noemen die een rol van betekenis hebben gespeeld. Van familie, vrienden tot ouders van speelmaatjes, bij wie de kinderen na het spelen nog gerust even mochten blijven eten. Iedereen heeft op zijn of haar manier een steentje bijgedragen en dat is heel bijzonder om te ervaren.’
Beter maar nog niet de oude
In juni 2020 krijgt Heidy haar laatste bestraling. ‘Het gekke is: op het moment dat ik hoorde dat ik ziek was voelde ik me helemaal prima. Maar op het moment dat ik weer beter was, voelde ik me juist beroerd. Die periode na alle behandelingen vond en vind ik het aller moeilijkste. Pas dan komt het besef van wat je allemaal hebt meegemaakt. En merk je dat je nog lang niet de oude bent. Ik heb weinig energie, raak snel overprikkeld. Ik moet alles plannen want als ik het ene wel doe, kan ik het andere niet doen. Dat is de nieuwe werkelijkheid die ik moet accepteren, maar makkelijk is dat niet. Toch heb ik er ook iets positiefs uit kunnen halen. Ik luister nu beter naar mijn gevoel en loop mezelf niet zo hard meer voorbij. Want als ik dat wel doe, dan pluk ik daar de volgende dag weer de wrange vruchten van.’
Heidy was eerder aan het woord in een podcast van Intermezzo.