Rebecca Hoekstra is verpleegkundige op de Eerste hartlonghulp van Isala Hartcentrum. In haar blog schrijft zij over haar dagelijkse ervaringen op deze gespecialiseerde afdeling en over de (ziekenhuis)zorg in het algemeen.
Ik klim toch weer even in de pen over de zorg.
Zorg, tja, de een vindt het stoffig, de ander valt flauw bij het bloedprikken of denkt dat wij de hele dag niets anders doen dan billen wassen. Mocht dat laatste nu het geval zijn, dan nodig ik je bij deze graag uit om eens één van de Carrièrecafés van Isala te bezoeken.
Zorg is ‘er zijn’
Zorg, hoe kan ik dat nu goed samenvatten. En zonder de zorg tekort te doen. Eigenlijk is dat vrij eenvoudig. ’Er zijn’, dat zijn 2 korte woorden waarvan ik vind dat deze alle facetten in de zorg omvatten. Of je nu werkt in de GGZ, de thuiszorg, de verstandelijk gehandicaptenzorg, een verpleeghuis of een ziekenhuis, waar ik werk. We zijn er. En we zijn er altijd. Elk uur van de dag, elk uur van de week.
Er is geen enkele branche met zo’n diversiteit in klanten en patiënten dan de zorg. Voor iedereen, echt iedereen zijn wij er. Wat is dat nu: ‘er zijn’. Beetje vaag denk je wellicht. De ene keer zijn we er in acute situaties voor jou, zoals de ambulancediensten of de spoedeisende hulp. Een andere keer omdat je langdurig op de IC verblijft of als we bij jou thuis zorg verlenen. Er is dan altijd iemand van ons.
In deze tijd van tekorten in personeel zijn robots voor operaties goede collega’s die ons assisteren. Ik vind ze fascinerend, tof zelfs. Automatisering in de zorg die fouten in medicatie voorkomen, ik sta vooraan om het toe te juichen. Innovatieve devices en andere materialen zijn ook onderdeel van ‘er zijn’ voor patiënten, ook al is hun aandeel klein en heeft het geen menselijk aspect.
‘Er zijn’ in de meest pure vorm
’Er zijn’ doet me even denken aan Willeke. Zij kreeg de zorg voor een onbekende reanimatiepatiënt, waarvan de familie van ver moest komen. ‘Rebec’ zei ze, ‘ik ben er in alle rust even naast gaan zitten, anders was hij zo alleen in het onbekende.’ Dat is voor mij ’er zijn’ in de meest pure vorm.
De thuiszorgverpleegkundige die in haar eigen tijd bij een terminale patiënt waakt omdat deze anders alleen sterft. Of een verpleegkundige die aan het einde van haar dienst de zorg overdraagt aan een collega, en daarna nog even bij de patiënt langs waait omdat die zo bang is voor die oncologische operatie.
‘Er zijn’ …, ik vind het soms complex. Ik weet ook niet altijd hoe ik er mee om moet gaan. Maar ik weet wel dat het een wisselwerking is tussen arts, verpleegkundige, patiënt en familie. Er voor een patiënt zijn op een spoedeisende afdeling wordt dan ook nog eens bemoeilijkt door drukte vanwege de acute omstandigheid. En ja, ook ik heb gevoel in m’n donder. Enfin, best complex zoals ik al zei.
Omhelzen
Toch denk ik dan weer even aan een dochter van een patiënt. Ze had een vriendin van mij kunnen zijn, omdat ze dezelfde leeftijd heeft als ik. Haar enige familielid komt plotseling bij ons in het ziekenhuis te overlijden. Midden in de nacht wacht ik haar op. Ze komt van ver. We spreken beide een andere taal en zo goed als het gaat licht ik haar eerst telefonisch in en wachten de arts en ik haar op. De arts doet op integere bijna serene manier het slechtnieuwsgesprek. Daar heb ik nog steeds diepe bewondering voor. Sterk als de dochter is, richt ze haar hoofd op en vullen haar ogen zich met tranen. Ze kijkt me aan en door de taalbarrière kan ik maar niet de woorden van troost vinden die me op de lippen liggen. ‘Please, can I give you a hug?’ ‘Yes’, is wat ze zegt. Ik omhels haar, iets wat ik nog nooit heb gedaan. Ik fluister tegen haar: ‘je bent dapper, pas goed op jezelf.’
Wanneer er niets meer is of wanneer iemand niemand meer is, kun je er alleen nog maar zijn. In wat voor vorm of op welke manier dan ook. Voor wie dan ook.
Dat is wat we doen en wie we zijn. Dat is de zorg, voor altijd en 24/7. Dat is ‘er zijn’.
Lees ook de vorige blog van Rebecca: 'Ode aan het ziekenhuis'.
Meer informatie
Wil je meer informatie? Kijk dan even op: