ANDERE TIJDEN | Dit weekend is het zover. Wij gaan verhuizen. Dat betekent dat dit het laatste verhaal is in onze serie Andere tijden. Nog één keer kijken we terug, met Edzard Kuipers - voormalig keel-, neus- en oorarts.
Voormalig KNO-arts Edzard Kuipers: ‘Ik ben een gelukkig mens.’
Toen Edzard Kuipers in 1973 zijn KNO-opleiding had afgerond, lagen de praktijken niet voor het oprapen. Dankzij zijn Rotterdamse studiegenoot Wim Klaus, die kort daarvoor in Meppel was neergestreken, kon Edzard ook aan de slag in het Diaconessenhuis. Een uitstekende keuze, concludeert hij een halve eeuw na dato. ‘De kracht van het ziekenhuis schuilde in saamhorigheid en laagdrempelige overleg. Het Diaconessenhuis was mijn tweede thuis.’
Het vakgebied KNO was Kuipers op het lijf geschreven. ‘Het is een overzichtelijk vak waarin je alle facetten in eigen hand hebt. Dus diagnostiek, behandelingen én nacontroles.’ Een ander pluspunt was de diversiteit van de patiëntenpopulatie. ‘Van kinderen met snotneuzen tot ouderen met gehoorproblemen’, somt hij op. Het nauwkeurig werken op de vierkante millimeter sprak hem eveneens aan. ‘Ik ben een handige knutselaar en zeker in de oorchirurgie kwam die competentie mij goed van pas.’
Geweldige spirit
In 1973 stond het Diaconessenhuis aan de vooravond van een bloeiperiode. ‘Er was veel geld beschikbaar voor uitbreiding en innovatie, alles kon.’ Het ziekenhuis maakte een onstuimige groei door en dat was mede te danken aan de ‘geweldige spirit’ van de medische staf en medewerkers. ‘We beschouwden ons ziekenhuis als de Mayo Clinic van Drenthe’, lacht Kuipers.
Ook binnen zijn eigen vakgebied regen de innovaties zich aaneen. In de jaren zeventig en tachtig deden echo, CT en MRI hun intrede en die innovaties gaven de kwaliteit van de KNO-diagnostiek een flinke boost. Dankzij nieuwe inzichten en materialen werden sommige onderzoeken ook veel patiëntvriendelijker. ‘De veredelde gaspijp voor long- en slokdarmonderzoek werd verruild voor prachtige flexibele kijkertjes. Dat was een grote verbetering.’
Knokpartijen
In de eerste jaren van zijn loopbaan moest Kuipers regelmatig zijn bed uit om ontstoken middenoren te behandelen. Dan prikte hij het trommelvlies zodat de ontsteking niet naar binnen zou uitbreiden. Dankzij voortschrijdend inzicht maakte die behandelwijze plaats voor pijnstilling. Fijner voor de patiënt én voor de nachtrust van de KNO-arts.
Kuipers moest ’s nachts vooral in actie komen om slachtoffers van verkeersongevallen en knokpartijen te behandelen. ‘Als de patiënt dronken genoeg was, zette ik zijn neus zo weer recht’, lacht hij. Natuurlijk stond hij niet te juichen als de telefoon hem ’s nachts wakker rinkelde, maar die irritatie was van korte duur. ‘Als ik het ziekenhuis binnenliep, zag ik meteen de grote grijns van de portier. Dan fleurde ik meteen weer op, dat was een soort thuiskomen.’
Fazant
De fijne samenwerking bleef niet beperkt tot de muren van het Diaconessenhuis. Ook met de huisartsen in de regio onderhield de Meppeler staf nauwe banden. ‘We organiseerden gezamenlijke nascholingen en we kwamen op elkaars feestjes. Het was echt ons kent ons.’ Kuipers herinnert zich nog die ene nacht dat een huisarts uit Diever een patiënt in het Diaconessenhuis afleverde. De dienstdoende huisarts had nóg iets voor de KNO-arts meegenomen: een pas geschoten fazant. ‘Nadat ik de patiënt had behandeld, leerde de huisarts mij ter plekke hoe je een fazant moest plukken. Toen ik de volgende ochtend het ziekenhuisterrein opreed, lag dat nog steeds bezaaid met veren, haha.’
Hobo
Na bijna drie decennia dokteren ging Kuipers in 2002 met pensioen. Sindsdien geniet hij van tuinieren, lezen en wandelen. Verder speelt hij hobo in verschillende ensembles. ‘Ik verveel me niet en ik ben gezond’, vertelt de 82-jarige oud-KNO-arts. ‘Ik ben een gelukkig mens.’
Dat ‘zijn’ gemoedelijke Diaconessenhuis destijds fuseerde met Isala vond hij aanvankelijk ‘heel jammer’. Anno 2022 kijkt hij daar heel anders naar. ‘In zijn eentje had het Diaconessenhuis het nooit gered’, weet Kuipers. ‘En kijk eens naar het prachtige nieuwe ziekenhuis dat nu is gebouwd. Daar mogen we als inwoners van de regio Meppel heel blij mee zijn.’
Andere verhalen
Lees ook de verhalen van andere Meppelaars:
- 'Een groot hart voor kinderen', oud kinderverpleegkundige Janny van den Belt
- 'Ik zou het zo weer doen', voormalig directeur Roel Hoornstra
- 'Diaconessenhuis was een ideale leerschool', voormalig huisarts in De Wijk - Baucke Jongebreur
- 'Ik was een ouderwetse hoofdverpleegkundige', voormalig hoofd van de PAAZ - Peter van Vliet
- 'Het Diac speelde een cruciale rol in mijn leven', Roelof Moes - verschillende keren patiënt en later huisarts in het naburige Nijeveen
- 'Ik heb een fantastische tijd gehad', Ria Havelaar-Wille, voormalig verpleegkundige en hoofd Intensive care/Coronary care (hartbewaking)
- 'De afwisseling vond ik uitermate boeiend', Leenard de Vries, voormalig Eerste hulp-verpleegkundige
- 'Bijna vijftig jaar dokteren', Ab Frentzen, voormalig huisarts in Meppel
