Contact
  1. ‘Ik voel mij thuis in Isala’

Iedere brancardier heeft er een op zak, een PDA. Zonder dit apparaat kan Ibrahim Erdemci zijn werk niet doen.

Portret Ibrahim

Ibrahim: ‘Op het scherm kunnen wij zien wat wij moeten doen en waar wij een patiënt kunnen ophalen en naar toe moeten brengen. De bedoeling is dat een patiënt zo snel mogelijk wordt opgehaald. Daarom kijk ik goed naar de tijd. Duurt het te lang, dan wordt dit groene vakje oranje en uiteindelijk rood. Is de kleur wit, dan is een collega er mee bezig. En paars betekent dat een collega hulp nodig heeft. In 2011, toen Isala startte met de brancardiers, hadden wij al een PDA. Maar die werkte lang zo goed niet als deze.’

Eerste indruk

‘Patiënten kennen mij niet, dus een eerste indruk is enorm belangrijk. Ik wil een patiënt geen stress geven. Hij of zij moet het gevoel hebben dat hij bij mij in goede handen is. Het is belangrijk om goed in te schatten hoe iemand zich voelt. Kan een grapje, of valt dat juist helemaal verkeerd. Het staat en valt bij goed communiceren. Deze week vier ik mijn 12,5 jarig jubileum bij Isala. Ik voel mij hier thuis. Ik ga graag met mensen om en ik vind het fijn om te helpen. En als ik terug hoor dat patiënten blij zijn met de zorg van de brancardiers, dan doet mij dat goed.’

Tien kilometer

Doordat ik zal zo lang hier werk, ken ik veel mensen. Soms zie ik op mijn PDA een opdracht dat ik denk “klopt dat”, bijvoorbeeld een patiënt die naar V1 moet worden gebracht, terwijl daar nauwelijks patiënten komen. Ik controleer dat dan en soms klopt het inderdaad niet.’ Na een hele dag lopen in het ziekenhuis, gemiddeld 18 kilometer per dag, ligt Ibrahim ’s avonds niet languit op de bank. ‘Oh nee. Ik vind het lekker om thuis nog meer te bewegen. Met mijn hardloopschoenen aan, loop ik zo nog een rondje van tien kilometer.’