Getrouwd, een leuke baan, je jongste is net vier maanden en de oudste zoon gaat naar de basisschool. Kortom, je staat volop in het leven. Totdat je onder de douche opeens een knobbel in je borst voelt. ‘Ik was in paniek’, vertelt Anna* (32). ‘Gelukkig kon ik meteen bij de huisarts terecht.’
‘De huisarts dacht dat het een cyste was. Ik was immers nog zo jong. Ik moest drie weken later weer komen. Het idee dat het misschien ook iets anders kon zijn, stopte ik weg. Voor even was ik gerustgesteld. Bij de volgende afspraak dacht de huisarts nog steeds dat het een cyste was. Toch wilde ik dat er een foto en een echo werd gemaakt. Ik moest het zeker weten. De volgende dag stond mijn arts al vroeg op mijn voicemail Of ik terug wilde bellen. Toen wist ik eigenlijk al genoeg. Hij vertelde dat de kans heel groot was dat het borstkanker was. Er was voor mij een afspraak gemaakt op de Mammapoli in Isala.’
Overleefstand
‘Toen de chirurg mij het slechte nieuws vertelde, wist ik het dus eigenlijk al. Natuurlijk is het slikken als het dan echt waar is, maar het meest was ik geschrokken van het telefoontje van de huisarts. Voordat ik geopereerd kon worden, kreeg ik zestien keer chemo, met als doel de tumor te verkleinen. Daarna zou nog bestraling volgen met tot slot een chemokuur in pil vorm. In totaal ging mijn behandeling veertien maanden duren. Vanaf het begin stond ik in de overleefstand. Ik moest er gewoon door heen. Ik heb twee kinderen en die gingen hun moeder niet kwijt raken. Nooit heb ik mij afgevraagd waarom mij dit overkwam, het kan immers iedereen overkomen? Natuurlijk was ik boos, verdrietig en baalde ik er van.’
Leven staat stil
‘Tijdens de chemo stond mijn leven stil. Ik was veel ziek en had maar weinig goede dagen. Als ik die wel had, vierden wij dat meteen met een etentje. Maar door de chemo verandert je smaak, dus ik had daar niet altijd veel aan. Ook verloor ik mijn haar. Toen dat echt zichtbaar werd, heb ik het er in één keer af laten halen en ben ik met mijn pruik op weer naar buiten gelopen. Op dat moment had ik daar weinig moeite mee. Ik was bezig met beter worden en mijn behandeling. En als daarvoor mijn haar er af moest, was dat gewoon zo. Maar als ik er nu over nadenk, doet het mij veel meer. Thuis droeg ik vooral sjaals of een muts, of niets. Maar als ik mijn oudste ophaalde van school droeg ik mijn pruik. Dat wilde hij graag en dat snap ik best. Ik heb mijn pruik pas definitief af gedaan toen hij zich daar goed bij voelde.’
Geen moeder zijn
‘Het ergste tijdens de chemo vond ik dat ik niet voor mijn eigen kinderen kon zorgen. Ik kon niet de moeder zijn die ik wilde zijn en mijn jongens verdienden. Gelukkig heb ik veel steun gehad van mijn familie. Van mijn vriend minder inderdaad. We zijn inmiddels uit elkaar en dat kwam zeker mede door de kanker. Hij kon het niet aan dat ik zo ziek was. Dus toen hebben wij besloten uit elkaar te gaan en ben ik met de kinderen bij mijn ouders gaan wonen. Kanker heeft gewoon veel impact; op je zelf op je partner en op je gezin.’
Stil liggen
‘De operatie ging goed, daar herstelde ik vrij snel van. Daarna moest ik bestraald worden. Ik vond dat heel vervelend. Je ligt alleen en je moet heel stil liggen. Stel dat ik toch bewoog…En toen dat achter de rug was nog een chemo kuur in de vorm van pillen. Daar had ik relatief weinig last van en dat was ook het moment dat ik weer ben begonnen met werken.’
Normaal
‘Inmiddels gaat het goed met mij. Ik ben er nog niet helemaal, maar ben wel “schoon”. Ik werk bijna weer mijn uren en binnenkort heb ik weer een eigen huis. Tijdens de behandeling en kuren stond ik echt in de overleef stand. Daarom is het prettig dat ik nu nog steeds afspraken heb met de regieverpleegkundige zodat ik het een plek kan geven en het met haar over andere dingen kan hebben waar ik tegenaan loop. Ook voelt zij altijd mijn borsten wanneer ik een afspraak heb en dat stelt mij dan gerust. Want het vertrouwen in mijn eigen lichaam is weg. Daarnaast ben ik bij de medisch psycholoog geweest. Dat heeft mij ook heel erg geholpen. Natuurlijk moet je het zelf doen en de angst blijft, maar je krijgt wel handvatten mee hoe er mee om te gaan. Mijn gewone leven heb ik weer zo goed als terug. En niemand ziet meer aan mij dat ik ziek ben geweest. Het is weer aardig normaal en daar ben ik heel blij mee.’
(*vanwege privacy is Anna niet haar echte naam)
