Contact
  1. ‘Die gesprekken spoken ’s avonds wel door mijn hoofd’

‘Wat een contrast met vorige week’, vertelt arts-assistent Loes Hegeman na een drukke werkdag op de Spoedeisende hulp. ‘Toen we nog bezig waren met voorbereiden, zoals het inrichten van twee aparte afdelingen. Daarna begon het wachten. Spannend, want we wisten niet wat er op ons afkwam. Hoe anders is de realiteit van deze week. Van wachten is geen sprake meer, het is begonnen.’

Portret Arts-assistent Loes Hegeman

Snel achteruit

‘Elke dag is drukker. Op de cohortafdeling zien we de hele dag coronapatiënten. Je denkt het ziekteverloop op een gegeven moment een beetje door te hebben, maar dan word je opeens weer compleet verrast. Dit virus verloopt niet als een gewoon virus. Patiënten die op het eerste oog niet erg ziek lijken, kunnen ineens heel snel achteruit gaan. Overwegend oudere patiënten, maar ook zeker jongere mensen zitten daarbij. Patiënten bij wie het einde van het leven ineens veel sneller komt dan verwacht. En voor wie je soms niets meer kunt doen. Die gesprekken met hen en hun naasten zijn aangrijpend. Die spoken nog wel door mijn hoofd als ik na mijn dienst naar huis fiets.’

Hecht team

‘Op de Spoedeisende hulp maak je vaker heftige dingen mee, maar nu volgen ze elkaar in een hoger tempo op. Een situatie zoals deze is niet iets wat je verwacht in je eerste jaar als arts-assistent op de spoed. Gelukkig hebben we een hecht en sterk team arts-assistenten. Dat zie je overal in terug, bijvoorbeeld als je even moet ventileren na een lastig gesprek. Iedereen is bereid dat extra stapje harder te lopen. Op de hele afdeling heerst die mindset trouwens. Een nog in te vullen dienst? Niet één, twee maar wel vijf mensen die opstaan om in te springen. Dat is echt bijzonder. Maar hoe flexibel kunnen we nog zijn als we drie maanden verder zijn?’

Komt de piek nog?

‘Op dit moment is de drukte nog goed te doen. Als arts-assistent heb ik een wisselvallig rooster. De helft van de week heb ik oproepdienst. Er is ruimte om bij te komen. Ook dit weekend heb ik vrij. Wat een verademing is het om dat pak te kunnen uitrekken en je even niet zo bewust te zijn van dat virus. Want op de afdeling ben je helemaal ingepakt maar moet je toch soms een stethoscoop in je oren doen of de telefoon oppakken. En dan begint het ontsmetten weer van voor af aan. Heel fijn om thuis voor eventjes te doen alsof corona niet bestaat. Gewoon even Netflixen, nergens aan denken.’

‘Ik kan er eigenlijk nog steeds niet bij. Een paar weken geleden deden we er met z’n allen nog een beetje lacherig over. We weten nog niet alles over corona maar in elk geval dat het een venijnige en grillige ziekte is. Met vlagen maak ik me ongerust over de situatie. Omdat niemand echt weet waar dit naartoe leidt. Komt de piek nog? Ik hoop natuurlijk van harte van niet maar we bereiden ons er wel op voor.’

Gerelateerd nieuws