Voor zijn afstudeeronderzoek van hbo-v draaide verpleegkundige Ramon Dankelman een aantal diensten mee op de IC. Hij was meteen verkocht. ‘Het koppelen van de techniek aan het lichaam vind ik prachtig. Wat zie ik in de getallen op de apparatuur en wat zie ik bij de patiënt?’
Opleiding tot IC-verpleegkundige
Vorig jaar januari nam Ramon zijn hbo-v diploma in ontvangst. In februari startte hij met zijn opleiding tot IC-verpleegkundige. ‘Normaal stroom je niet meteen door naar de IC. Je moet eerst ervaring opdoen als algemeen verpleegkundige. Die deed ik al op in Zwitserland. Daar heb ik na mijn mbo verpleging twee jaar gewerkt op een MC-afdeling. Terug in Nederland kon ik als verpleegkundige aan de slag op de Acute Opname Afdeling en die baan ben ik gaan combineren met mijn studie hbo-v in deeltijd.’
2.000 werkuren
Inmiddels is Ramon bijna klaar met zijn opleiding tot IC-verpleegkundige. ‘Het theoretische deel heb ik achter de rug. In totaal moet ik 2.000 werkuren maken en aantonen dat ik de verpleegkundige handelingen beheers die je op de IC moet kunnen doen. Je moet het twee of drie keer laten zien. En het wordt pas afgetekend als ik mij echt bekwaam voel.’
Aangrijpen
Wanneer je op de IC werkt, weet je dat je vaak heftige situaties gaat meemaken. Ramon: ‘Daar moet je doorheen. Ik kan er beter tegen als het om een ouder iemand gaat die al een tijdje ziek is. Maar ik zie ook jonge patiënten. Mensen van mijn leeftijd, die vitaal en fit opstonden maar na een ongeluk in de kreukels hier binnen worden gebracht. Dat grijpt mij aan. Gelukkig krijg ik tijdens mijn opleiding goede en prettige begeleiding van ervaren collega’s. Net heb ik met collega’s op een andere afdeling in het ziekenhuis een reanimatie gedaan. Samen met mijn mentor bespreek ik altijd de reanimatie door. Hoe gaat het met de patiënt, hebben wij het juiste gedaan? En ook, hoe gaat het met mij?’
Moeilijke communicatie
De meeste patiënten op de IC zijn zo ziek dat zij niet aanspreekbaar zijn of lastig uit hun woorden kunnen komen. Ramon: ‘Ik praat altijd met mijn patiënten en leg uit wat ik ga doen. Dat vond ik in het begin wel wennen, omdat bijna niemand wat terugzegt. Communicatie is dan moeilijk. Ik probeer het weleens met gebaren, maar soms lukt het echt niet en dat is vooral frustrerend voor de patiënt. Wat je ook meemaakt is dat wanneer iemand na een groot ongeluk wordt binnengebracht hij zich vooral zorgen maakt om zijn hond die alleen thuis is. En eigenlijk nauwelijks om zichzelf. Met familie van patiënten heb ik wel veel contact. Zij zitten vaak enorm in spanning en reageren dat weleens af op mij. Dat begrijp ik. Het verdriet kan ik niet wegnemen, ik kan wel zo duidelijk mogelijk uitleggen wat er is gebeurd en wat wij verder gaan doen. Dat helpt.’
Meer informatie
Kijk voor meer informatie op de site van de Intensive care.
