Van een sportieve man die graag hardliep en floot bij de voetbalwedstrijden van zijn kinderen veranderde Jan Kiers rond zijn 48e in een man voor wie een blokje om al te ver was. De oorzaak? Slijtage in zijn linkerheup. Na wikken en wegen besloot hij in overleg met zijn orthopeed te gaan voor een heupprothese. ‘Ik heb nu alleen maar spijt dat ik het niet eerder heb gedaan.’
Al een jaar of drie, vier had Jan pijn in zijn heup. ‘Het begon met een soort knakje dat ik voelde tijdens het hardlopen’, vertelt hij. ‘Het voelde dan alsof er twee botjes over elkaar heen schoven. Als ik dan doorliep, ging de pijn eerst nog wel weg, maar later niet meer. Toen het zo erg werd dat ook gewoon lopen en fietsen pijnlijk werd, ben ik naar mijn huisarts gegaan.’
Nog geen blokje om
Een verwijzing naar de fysiotherapeut volgde en vandaaruit kwam Jan terecht in Isala, bij orthopedisch chirurg Ettema. ‘Omdat ik nog zo jong was, zijn we niet meteen overgegaan tot een heupoperatie. Tot het echt niet meer ging. Als je nog geen blokje om kan, beïnvloedt dat echt je kwaliteit van leven. Dus besloot ik vorig jaar, op mijn 50e, om voor een heupprothese te gaan. Gelukkig kon ik ondanks de lockdown wegens corona snel geopereerd worden: in juni was het zover. Ik kreeg een ongecementeerde heupprothese via een spierparende methode. Er werd zo min mogelijk bot weggehaald, zodat er als het goed is nog voldoende bot over is als ik op latere leeftijd nog een nieuwe prothese nodig zou hebben.’
Geen centje pijn
‘Over de operatie ben ik laaiend enthousiast. Ik heb geen centje pijn gehad! Na één nachtje in het ziekenhuis mocht ik de volgende dag naar huis. We hadden een bed in de woonkamer geregeld, maar dat was helemaal niet nodig. Ik kon direct al de trap op naar boven.’
‘Het revalideren kostte daarna natuurlijk wel tijd. Twee keer in de week ging ik naar de fysiotherapeut op 100 meter afstand van ons huis. Hij zou bij mij thuis langskomen, maar na twee keer zei ik al: “Ik kom wel gewoon met mijn krukken jullie kant op.” Ik moest eerder afgeremd dan aangemoedigd worden om te bewegen. Na zo’n week of zes was ik volledig hersteld en kon ik weer pijnvrij en met plezier bewegen. Nu kan ik met mijn nieuwe heup eigenlijk weer alles; weer lekker kunnen wandelen en weer fluiten op het voetbalveld.’
