Hans Damink is Intensive Care-verpleegkundige en daarnaast kunstcoördinator van Isala. Op 1 juli droeg hij deze laatste functie over aan Sanne van den Belt, adviseur (arbeidsmarkt)communicatie HR. We gaan met Hans en Sanne in gesprek over de waarde die zij hechten aan zowel deze functie als aan kunst in het ziekenhuis.
Waarom hebben jullie de rol van kunstcoördinator op je genomen?
Hans: ‘30 jaar geleden heb ik me aangesloten bij de kunstcommissie. Jarenlang heb ik commissiewerk gedaan, voornamelijk nieuwe kunstwerken aanschaffen. De collectie werd zo omvangrijk dat iemand ze moet gaan beheren. Zo ben ik kunstbeheer en -coördinatie gaan doen. Het inlijstwerk, zorgen dat het werk op de goede plaats kwam; meer het praktische werk. Hier kreeg ik ook uren voor. Ik ben daarnaast altijd in de kunstcommissie gebleven. Kunst heeft altijd mijn belangstelling gehad, ik verzamel zelf ook. Alle werken die hier staan en hangen, zijn door mijn handen gegaan. Ik weet er ook de achtergronden van.’
Sanne: ‘Ik ben in 2018 begonnen bij de kunstcommissie. De commissie zocht iemand die goed is in social media en mijn achtergrond is communicatiewetenschap. Mijn voorliefde voor kunst is al vroeg begonnen doordat ons huis rijkelijk was voorzien van kunst. Mijn vader was bevriend met een galeriehouder en ik ging regelmatig met hem mee naar de galerie. Het is een interessante wereld. Je leert anders kijken en anders denken door kunst. Ook ik verzamel kunst. Het verrijkt mijn leven, ik vind het superleuk om mee bezig te zijn.
Als kunstcoördinator kan ik heel praktisch bezien extra tijd steken in het onderhouden en uitbouwen van onze mooie kunstcollectie. En ook ideeën uitrollen om de collectie nog meer zichtbaar en toegankelijk te maken voor al onze bezoekers, patiënten en medewerkers. Kunst is er om gezien en gevoeld te worden. Als vrijwilliger/lid van de kunstcommissie is die bijdrage toch anders en beperkter. Daarnaast is het voor mij ook een persoonlijk experiment. Arno, mijn man en de vader van onze dochter Anna, is overleden toen zij baby was. Inmiddels is zij bijna 13 jaar oud. De afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van overleven. Langzamerhand wordt dit weer meer beleven en leven. En daar past een nieuwe uitdaging ook bij. Meer uren werken. Maar ook proeven van een ander vakgebied. Het is een ontdekkingstocht, een kans die ik met beide handen aangrijp. Met een bepaalde veiligheid van de organisatie waar ik zo graag werk en waar al zo veel is gebeurd wat ons leven heeft gekleurd.’
Ongeveer 600 kunstwerken zijn te bewonderen in Isala Zwolle, Meppel, Kampen en Heerde. Waarom is kunst binnen Isala belangrijk?
Hans: ‘Voor de mensen kan kunst erg betekenisvol zijn. Ze kunnen er een stukje troost uit halen, ze kunnen het mooi vinden. Kunst kan bepaalde herinneringen oproepen. Maar je doet het ook deels voor de medewerkers binnen Isala: je voegt toch een beetje waarde toe aan hun werkomgeving.’
Op basis waarvan selecteer je kunstwerken voor Isala?
Hans: ‘We selecteren geen kunstwerken die associaties oproepen met zware thema’s, maar ook geen werken die te braaf zijn. Het moeten werken zijn waarvan je denkt: bijzonder. Of juist: wat hangt dáár nou? Je moet er wel een beetje een neus voor hebben.’
Sanne: ‘Je wilt dat het in het oog springt, dat het iets triggert bij de mensen. Natuurlijk mogen de meningen over een kunstwerk verschillen, maar het moet in ieder geval technisch goed zijn. Ik koop vaak op gevoel: iets raakt me of iets raakt me niet. En als het mij raakt, dan vaak anderen ook. Het selecteren van werken is een kwestie van heel veel kijken en doen. We gaan regelmatig naar kunstevents om nieuwe werken te vinden. Of we maken een afspraak bij kunstenaars in hun atelier. Maar we kijken ook online. We richten ons op levende kunstenaars die professioneel werken en voornamelijk in Nederland wonen, met een accent op jong talent.’
Welk kunstwerk binnen Isala heeft een bijzondere betekenis voor jou?
Hans: ‘Eén mooi werk? Dat heb ik niet. Het is zo breed wat hier allemaal hangt. Er zijn zoveel werken die ik mooi vind, die ik misschien thuis ook zou ophangen. Op de eerste verdieping van de centrale hal hangt een werk van Lotte van Lieshout. Dat is een heel mooi schilderij. Maar we hebben ook een bijzonder werk van Levi van Veluw en van Luk van Soom. Ik kan echt niet één kunstwerk kiezen.’
Sanne: ‘Het is een beetje alsof je moet zeggen welk kind je lievelingskind is. Alle kunst wordt zorgvuldig gekozen. Je hebt soms ook een heel leuk atelierbezoek waardoor je iets extra’s krijgt met het werk. Tamara Stoffers bijvoorbeeld maakt analoge collagekunst met als thema de voormalige Sovjet-Unie, maar zij is ook in die stijl gekleed. Ze ís haar kunst. En haar werk is indrukwekkend. Maar ik kan ook niet zeggen dat er één werk voor mij uit springt.’
Sanne, waar verheug jij je op als nieuwe kunstcoördinator?
‘Ik ging al drie dagen met plezier naar het ziekenhuis om mijn HR-werk te doen. Dat mag ik nu aanvullen met extra uren waarbij ik volop met kunst bezig mag zijn, wat ik ontzettend leuk vind om te doen. Toen ik klein was zei ik dat ik dokter wilde worden. Op de middelbare school deed ik examen in kunstgeschiedenis en tekenen. Later heb ik gekozen voor de studie Taal- en cultuurstudies met als hoofdrichting Communicatiewetenschap. Ik had gelukkig de mogelijkheid om binnen mijn studie naast de communicatievakken ook kunst en cultuurvakken te kunnen volgen. Nu komt alles mooi samen. Het is voor mij als nieuwe kunstcoördinator wel wat aftasten en uitproberen. Misschien ga ik aan bepaalde dingen mijn eigen draai geven, in overleg met de kunstcommissie. Ideeën heb ik wel. Ik heb er zin in.’
Hans, wat ga jij het meest missen aan deze rol?
‘Het zijn 30 mooie jaren geweest. Dat klinkt wat oubollig, maar het is wel waar. Ik ga het niet missen in de zin van: wat overkomt me nu? Sowieso blijf ik nog werken op de IC, dus ik zal de werken blijven zien. En zolang ik hier werk, kan de kunstcommissie me altijd nog vragen stellen.’
