ANDERE TIJDEN | In maart is het zover. Dan nemen wij het nieuwe ziekenhuis in Meppel in gebruik. Alle reden om met diverse Meppelaars terug te kijken. Deze keer Ab Frentzen, voormalig huisarts in Meppel.
Ab Frentzen, voormalig huisarts in Meppel: ‘Ik heb altijd prima samengewerkt met de artsen en medewerkers van het Diaconessenhuis.’
Dat Ab Frentzen de huisartsenpraktijk van zijn vader zou overnemen, was geen vooropgezet plan. Verre van, na zijn studie geneeskunde wilde hij zich specialiseren in gynaecologie en verloskunde. Kort voor zijn artsexamen werd zijn vader echter getroffen door een hartinfarct en kreeg Frentzen junior het verzoek om bij te springen. ‘Dat was destijds best een lastige keuze, maar ik wilde mijn ouders graag helpen. Daar heb ik nooit spijt van gehad.’
Begin jaren zeventig bestond er nog geen huisartsenopleiding, dus de start van zijn dokterscarrière was een sprong in het diepe. ‘Ik was best gespannen, want ik was nog jong en onervaren.’ De praktijk bleek een goede leerschool en ook vanuit het Diaconessenhuis kreeg hij kennis en kunde aangereikt. ‘Mijn vader organiseerde als secretaris van de KNMG regelmatig nascholingen voor huisartsen in het ziekenhuis. Dan kwam zo’n Utrechtse professor eerst bij ons thuis eten en gaf daarna een lezing in het Diaconessenhuis. Dat weet ik nog heel goed.’
Openbaring
De internisten van het Diac bleken ook bevlogen nascholers. Elke vrijdagochtend mochten huisartsen uit de regio meelopen met de grote ochtendvisite. ‘Dat was voor mij een openbaring, daar heb ik zoveel van opgestoken’, verzekert Frentzen. Ook koesterde hij de maandelijkse bijscholingen in de ziekenhuisbibliotheek. ‘We mochten beurtelings complexe casussen inbrengen die dan gezamenlijk werden besproken. Bijscholing à la carte dus.’
Op vrijdagmiddag bezocht Frentzen zijn ‘eigen zieltjes’ die in het Diaconessenhuis waren opgenomen. ‘Veel van mijn patiënten waren nogal onder de indruk van die witte jassen, sommigen durfden hun dokter amper aan te spreken. Ik zag het als mijn taak om hun vragen en zorgen over te brengen naar de hoofdzuster of de dokter. Ik fungeerde dus als intermediair en belangenbehartiger.’
Onmisbaar
In zijn beginjaren als huisarts was het flink buffelen. Als solist was hij dag en nacht in touw, ook in de weekenden rinkelde de telefoon. Om de praktijk draaiende te houden, had Frentzen de hulp van zijn vrouw hard nodig. ‘Ze nam de telefoon op en ’s avonds deden we samen de administratie, ze was onmisbaar.’
Na enkele jaren liet hij zijn praktijk verbouwen en nam een assistente in dienst. De taakverlichting kreeg eind jaren zeventig een vervolg toen de Meppeler huisartsen hun avonddiensten gingen verdelen. De komst van de huisartsenpost in 2005 gaf het echtpaar Frentzen nog meer vrijheid. ‘Sindsdien konden we vaker een weekendje weg.’
Jomanda
Een andere grote verandering was de automatisering. Frentzen beschouwde deze digitalisering van patiëntgegevens als een grote stap voorwaarts. ‘Alle informatie was overzichtelijk gerangschikt en dat verminderde de kans op fouten aanzienlijk.’ Voor het zover was, moesten de gegevens van de papieren statussen handmatig in de computer worden geklopt. Die klus, inclusief de bijbehorende coderingen, verrichtte Frentzen meestal op de vroege zondagochtend. ‘Met Jomanda van Radio Noordzee op de achtergrond, haha!’
Avonturen
Frentzen dokterde dat het een lieve lust was, maar in 2005 gooide hij het roer om. Hij deed zijn praktijk van de hand en ging als waarnemer aan de slag. ‘Het was tijd voor iets anders, ik wilde avonturen beleven.’ Hij trok de regio in en nam een kijkje in andere keukens. ‘Ik wilde graag ontdekken hoe andere praktijken waren georganiseerd, die nieuwsgierigheid heb ik altijd gehad.’
Als waarnemer op de Meppeler huisartsenpost kwam hij nog regelmatig in het Diaconessenhuis. Hij herinnert zich de patiënt bij wie hij een vishaak moest verwijderen. ‘Het tangetje van de huisartsenpost was te klein, dus toen heb ik met de nachtzuster ‘ingebroken’ op de SEH. Ik kende de weg én de portiers, dat opende letterlijk deuren.’
Vrije jongen
In 2019 hing Frentzen zijn stethoscoop definitief aan de wilgen. Ja, soms mist hij het contact met patiënten en collega’s, maar de vrijheid went steeds beter. Hij vult zijn dagen met lezen, sporten en uitstapjes met zijn kleinkinderen. Terugkijkend is hij blij met zijn keuze voor het huisartsenvak. ‘Een specialist is toch ingebakerd binnen de muren van een ziekenhuis; als huisarts had ik iets meer vrijheid. Dat was best fijn voor een vrije jongen als ik.’
Andere verhalen
Lees ook de verhalen van andere Meppelaars:
- 'Een groot hart voor kinderen', oud kinderverpleegkundige Janny van den Belt
- 'Ik zou het zo weer doen', voormalig directeur Roel Hoornstra
- 'Diaconessenhuis was een ideale leerschool', voormalig huisarts in De Wijk - Baucke Jongebreur
- 'Ik was een ouderwetse hoofdverpleegkundige', voormalig hoofd van de PAAZ - Peter van Vliet
- 'Het Diac speelde een cruciale rol in mijn leven', Roelof Moes - verschillende keren patiënt en later huisarts in het naburige Nijeveen
- 'Ik heb een fantastische tijd gehad', Ria Havelaar-Wille, voormalig verpleegkundige en hoofd Intensive care/Coronary care (hartbewaking)
- 'De afwisseling vond ik uitermate boeiend', Leenard de Vries, voormalig Eerste hulp-verpleegkundige
