Mijn werk bevindt zich in 3 ziekenhuiscollecties; in Arnhem, Amsterdam en nu hier in Zwolle. Is er iets speciaals aan om in zo’n collectie te zitten?
Wat mij betreft hangt dat af van de vraag of ik wel eens in zo een ziekenhuis kom. Bijvoorbeeld in Rijnstate kwam ik een periode vaak toen mijn vader daar langdurig lag. In het AMC kwam ik regelmatig om bestraald te worden.
Het waren in mijn geval de weinige keren dat ik met kunst geconfronteerd werd buiten een specifieke kunstcontext zoals bijvoorbeeld een museum. Het heeft dan, kan ik zeggen op basis van eigen ervaring, 2 functies; het doorbreekt de relatieve steriliteit van een ziekenhuis en het verandert de sfeer, maar belangrijker is dat het vaak een confrontatie is met de ingewikkeldheid van leven en vooral de kwetsbaarheid ervan.
Kunstenaar is een raar beroep waarin gewerkt wordt met individuele gevoelens en emoties, eenzaam in een atelier, maar als het kunstwerk eenmaal buiten het atelier is, dan wordt het een deel van de optelling van uitingen die samen onze cultuur vormt.
Op een of andere manier voel ik in een ziekenhuis hetzelfde; het gaat er over kwetsbaarheid en in sommige gevallen over een van de kernaspecten van onze cultuur: de dood.
Daarin speelt de medicus een belangrijke rol en dan bedoel ik niet eens het concrete medische aspect, maar meer als hoeder over onze meest kwetsbare momenten, zoals de kunst dat op een heel andere manier ook probeert te zijn.
Op een mysterieuze wijze horen het ziekenhuis en kunst dus bij elkaar. Daarom is het zo goed en eigenlijk vanzelfsprekend dat ziekenhuizen kunstcollecties aanleggen. Een ander aspect is de manier waarop die collecties ontstaan. Door het werk van kleine groepjes mensen (soms ook wel commissies genoemd) die het werk aankopen, dus niet een individuele collectioneur of kunstprofessional, maar ja hoe zeg ik dat, gewone mensen die heel betrokken zijn en in gezamenlijk overleg tot hun keuzes komen. Het is heel aangenaam om die te ontmoeten, na ieder gesprek weet ik dan weer wat beter waarom ik 50 jaar geleden kunstenaar ben geworden.
Hans Eijkelboom, november 2019
