‘Ik kan mij niet precies herinneren hoe het gebeurde. Ik had het werkstuk in mijn ene hand en door een misstap greep ik met mijn andere hand in de zaag. Uit schrik pakte ik mijn hand vast en zag direct dat het goed mis was.’ Aan het woord is Bauke Faber (31). Hij had vorig jaar maart een ernstig ongeluk en verloor twee vingers.
‘Ik was de hele dag alleen thuis aan het zagen en klussen. Via de draadloze speaker luisterde ik naar muziek op mijn telefoon. Door het geluidsignaal van een paar minuten geleden wist ik dat mijn telefoonbatterij bijna op was toen het ongeluk gebeurde. We wonen in een buitengebied, dus voordat je bij de buren bent … Uit paniek belde ik de laatste persoon met wie ik die middag had gebeld; mijn vader. En daarna, met 1% batterij, de hulpdiensten. Ik liet de persoon aan de andere kant van de lijn niet eens uitpraten, maar riep gauw wat er gebeurd was. Daarna viel mijn telefoon uit.’
Pijn
‘De pijn was niet zo heftig als je zou verwachten. Ik voelde het pas later, toen ik de ambulancebroeders zag uitstappen en de adrenaline uitwerkte. De ambulancechauffeur maakte bewust de keuze om naar Zwolle te rijden, terwijl Sneek dichterbij was. Ze legden uit dat Isala gespecialiseerd is in traumazorg en handchirurgie. Op de Spoed maakten ze gauw een foto van mijn hand. De chirurg was er meteen bij. “Ik weet niet of we alle vingers kunnen redden”, was de boodschap. Ze draaide er niet omheen.’
Schuldgevoel
‘Na de operatie werd ik heel suf en emotioneel wakker. Ik wilde mijn hand nog niet meteen zien en aan revalideren wilde ik ook nog niet denken. Ik werd overspoeld met een schuldgevoel. Mijn vrouw en ik hebben een dochter van twee jaar oud. Kan ik haar ooit weer vastpakken als ze op mijn schouders zit? Hoe moet ik de klittenbandjes van haar luier pakken? Je denkt heel zwaar in het begin. Maar door veel therapie en doorzettingsvermogen heb ik geleerd om mijn hand op een andere manier te gebruiken. Ik zie mezelf nog zo zitten aan de keukentafel, oefenen met een balletje’, lacht Bauke.
Schoon in bed
‘Ik ben dankbaar voor de zorg die ik heb ontvangen. Van ambulancebroeder tot ontslag in het ziekenhuis en tijdens het revalideren. De handtherapeuten en revalidatieartsen zijn ook echt fijne mensen. Er is niet alleen aandacht voor je fysieke herstel, maar ook voor hoe je je voelt en hoe het met je geliefden gaat. Soms waren het de kleine dingen. Toen ik bijvoorbeeld na mijn operatie van top tot teen gewassen werd. Ik kwam natuurlijk binnen in mijn werkkloffie, dus het gevoel van weer schoon in bed liggen, maakte een heel verschil.’
Verwerking
‘Langzaamaan leer ik omgaan met mijn handicap. Gelukkig zijn ze op mijn nieuwe werk, waar ik eigenlijk de maandag na het ongeluk zou starten, erg begripvol en professioneel. De ruimte die ik van mijn werkgever kreeg en een positieve mindset kunnen enorm helpen als je in een revalidatietraject zit. Ik heb na het ongeluk contact opgenomen met de ambulancebroeder. Ook sprak ik later nog eens met de plastisch chirurg, nadat we elkaar herkenden in een café. Dit hielp in het verwerken van wat er is gebeurd.’