‘Ze zagen mijn kind zoals ze is’
In het najaar van vorig jaar werd het vier jaar oude dochtertje van Chantal Van Dyk opgenomen op de kinderafdeling. Twee weken bedrust met haar benen in het verband hoog in de lucht volgden. Gelukkig waren daar verpleegkundigen Femke en Annemijn, die – na een stroeve start – elke dag een lach op Sofie’s gezicht wisten te toveren. ‘Sofie heeft het nu thuis nog geregeld over deze twee kanjers.’
‘Sofie was op school komen te vallen en werd met een breuk in haar bovenbeen met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht’, vertelt Chantal. ‘In het ziekenhuis moest ze twee weken in tractie liggen om het bot weer mooi aan elkaar te laten groeien. Tractie betekent dat je met twee benen in het verband omhoog in bed ligt. Vooral de eerste 24 uur waren heel pittig. Sofie snapte niet dat ze stil moest liggen en was boos en opstandig. Ze moest ook alles liggend leren: liggend plassen, poepen, spelen en eten... Dat valt niet mee voor een energiek meisje van 4 jaar. Gelukkig ging het na die eerste dag en nacht een stuk beter. Alsof ze toen geaccepteerd had dat het niet anders was.’
Niet steeds iemand anders
Toch viel het niet mee, vertelt Chantal. ‘Steeds als er een verpleegkundige of dokter binnenkwam, moest Sofie huilen. Dan was ze bang dat ze weer pijn gedaan zou worden. Ik heb dit toen aangegeven bij de leidinggevende van de afdeling en gelukkig werd er toen voor gezorgd dat er een vast team voor Sofie zou zorgen, zodat ze niet steeds iemand anders zou zien.’
In dat vaste team verpleegkundigen zaten Femke en Annemijn. ‘Twee echte kanjers’, aldus Chantal ‘Sofie heeft het nu thuis nog geregeld over hen. Wat hen zo bijzonder maakte? Dat ze mijn kind echt zagen zoals ze is. Ze namen de tijd om even met haar mee te kijken als ze een spelletje deed op de i-Pad, lieten hun nagels door Sofie lakken, deden verstoppertje in haar kamer en kwamen ook weleens gewoon haar kamer binnenlopen voor alleen een praatje, zodat de deur niet alleen openging voor een pijnlijke behandeling. Femke heeft zelfs Sofie’s beer naast haar in tractie gelegd, compleet met ingegipste pootjes.’
Dat Sofie zich echt op haar gemak voelde, bleek op een ochtend toen Chantal zelf even niet bij haar was. ‘Sofie had toen zelf op de knop gedrukt om Annemijn te bellen, omdat ze moest plassen. Iets wat daarvoor ondenkbaar was; eerst huilde ze al als ik op de knop drukte. Ja, deze twee verpleegkundigen hebben echt veel verschil voor haar gemaakt.’
‘Wij zijn er trots op dat Sofie uiteindelijk vertrouwen in ons kreeg’
Ken je ook een zorgverlener of andere medewerker die veel voor je heeft betekend? En wil je dat verhaal met ons delen? Stuur dan een mail naar redactie@isala.nl.