‘Samen hebben wij haar leven gered’
‘Een verpleegkundige belde mij. Ze vertelde dat op haar afdeling een oudere mevrouw lag die over een paar dagen een ingrijpende operatie zou krijgen. De jongste zoon van deze mevrouw was haar eerste contactpersoon. Verbaal en non verbaal was deze man nogal agressief. Hij kon enorm tekeer gaan tegen zijn moeder, maar ook naar de collega’s van de balie.'
‘De verpleegkundige nam contact met mij op omdat het haar opviel dat deze mevrouw veel minder klachten had zodra haar zoon weg was. Dat voelde niet goed. Stap voor stap zijn wij het vervolgens met de patiënt, verpleegkundige, de arts en leidinggevende de zorgelijke signalen op een rij gaan zetten. De signalen duidden op een onveilige thuissituatie voor de patiënt. Ze werd thuis door haar zoon mishandeld. Het ging zelfs zo ver, dat hij zijn moeder ziek leek te maken met medicijnen die ze eigenlijk helemaal niet nodig had. Wij hebben toen gehandeld volgens de stappen van de meldcode huiselijk geweld.’
‘De operatie van mevrouw ging uiteindelijk niet door. Er was namelijk geen medische noodzaak. Mevrouw was zo opgelucht en dankbaar! Aan de ene kant omdat de operatie niet door ging maar ook omdat ze zich door ons gezien en gehoord voelde, in wat voor onveilige situatie zij zich thuis bevond. Ik heb contact gezocht met haar andere kinderen om samen met ons en hun broer om tafel te gaan zitten, maar dat durfden ze niet. Wij hebben de zoon wel gesproken en hem uitgelegd dat wij ons zorgen maakten om de veiligheid en welbevinden van zijn moeder in de thuissituatie en dat wij daarom een melding gingen doen bij Veilig Thuis. Ook vertelde ik hem dat zijn moeder niet met hem naar huis zou gaan, vanwege de onveiligheid. Tot slot boden wij hem eveneens hulp aan. Maar dat weigerde hij.’
‘Zijn moeder kon dus niet naar huis en werd tijdelijk naar een veilige plek overgebracht. Samen met een hulpverlener heeft zij een brief gestuurd naar haar zoon met daarin de boodschap dat hij niet meer haar gemachtigde kon zijn en dat zij haar papieren, paspoort en dergelijke terug wilde. Hij beheerde alles van haar en had haar ook op die manier in zijn macht. Uiteindelijk heeft hij het opgegeven en de papieren teruggegeven. Mevrouw wilde geen aangifte doen.’
‘Ik vond deze casus enorm spannend. Daarom is het zo belangrijk dat je dit niet alleen doet. Je hebt hierin elkaar echt nodig. Ik voelde mij erg gesteund door mijn toenmalige leidinggevende. Het is dankzij de verpleegkundige die mij belde en dus in actie kwam, dat wij deze mevrouw konden helpen. Dat hebben wij als een ketting samen gedaan, met een team van verschillende professionals binnen en buiten Isala. Van de dochters kreeg ik later nog een kaartje waarop stond “Bedankt voor het redden van het leven van onze moeder”. En ik denk dat we dat inderdaad hebben gedaan. Maar omdat het begon bij die ene verpleegkundige, heb ik haar dat kaartje gegeven.’
‘Al met al een verdrietig verhaal, waarin in niet was wat het leek... Maar ik ben er trots op wat wij samen hebben kunnen betekenen voor deze mevrouw.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.