‘Toen ze merkte dat ik naar haar luisterde en met haar meedacht, ontspande ze zichtbaar’
‘Ze kwam vol onvrede aan op de polikliniek. Ook van haar eerste kindje was ze in het ziekenhuis bevallen en ook toen was haar bevalling ingeleid. Medisch gezien was dat een prima beslissing geweest, maar zij had zich totaal machteloos en niet gehoord gevoeld. Geen wonder dat ze me nu wantrouwend aankeek.’
‘Ik sprak met haar en ze vertelde over haar eerdere, vervelende ervaring en hoe dat haar nog lang had dwarsgezeten. Ook zei ze dat ze het deze keer echt anders wilde. Ze had een bevallingsplan geschreven waarin ze haar wensen had vastgelegd. Die wensen pasten niet perse in de gangbare protocollen en richtlijnen. Maar toen ze merkte dat ik naar haar luisterde en met haar meedacht, ontspande ze zichtbaar en konden we open en eerlijk samen bespreken wat wel en wat niet kon.’
‘Door met haar mee te bewegen, konden we een groot deel van haar wensen toch inwilligen. Dit zie ik echt als een teamprestatie omdat we met elkaar – haar vertrouwde verloskundige van buiten het ziekenhuis en het team binnen het ziekenhuis – bereid waren haar als persoon daadwerkelijk centraal te zetten en controle te geven over wat er ging gebeuren zolang dat medisch gezien verantwoord was.’ ‘Samen spraken we af dat, ook in het geval dat ze toch ingeleid moest worden, haar eigen verloskundige haar bij de bevalling mocht bijstaan. Ook beloofde ik haar dat we elke vervolgstap met haar zouden bespreken.’
‘En toen liep alles toch nog anders, zoals dat zo vaak gebeurt tijdens een bevalling. Haar vliezen braken en ze kreeg weeën, maar de ontsluiting van de baarmoedermond bleef achter. Ondertussen liep de hartslag van haar baby terug waardoor medisch ingrijpen toch nodig was. Het werkte en de baby kwam gezond ter wereld. Maar wat ik vooral fijn vond om te merken, was dat zij heel tevreden terugkeek op de bevalling. Doordat we haar, ook toen alles anders liep, steeds betrokken hadden bij de besluitvorming, had ze dit keer wel het gevoel dat ze zelf de regie had. Met een grote glimlach verlieten moeder en vader met hun pasgeboren kind het ziekenhuis.’
‘Deze ervaring onderstreept voor mij hoe belangrijk het is dat wij als artsen, verloskundigen en verpleegkundigen aandacht hebben voor de uitkomsten die zwangeren zelf belangrijk vinden. Van nature hebben wij vooral aandacht voor de medische uitkomsten, en begrijp me niet verkeerd, die blijven natuurlijk héél belangrijk, maar uitkomsten die er voor de zwangere toe doen zijn minstens zo belangrijk omdat ze hen zelfvertrouwen geven in hun rol als moeder, belangrijk zijn voor de moeder-kindbinding, enzovoort. Vaak is het ook helemaal niet moeilijk om aan iemands wensen tegemoet te komen. Het vergt vooral een open houding, goed luisteren en soms is het nodig om iets buiten de lijntjes te kleuren.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.