'Ze schreeuwde dat ze zichzelf ging suïcideren, toch heb ik haar niet opgenomen'
'Dit verhaal speelt zich vele jaren geleden af, ik werkte toen in een andere stad, in ander ziekenhuis. Een jongedame rond de dertig jaar werd door twee politieagenten naar de Spoedeisende hulp gebracht. Ze hadden haar van straat gehaald waar ze rond liep en schreeuwde dat ze dood wilde.'
‘Omdat ze zich hevig verzette en de agenten beet en sloeg, brachten ze haar geboeid binnen en werd ze op de SEH aan het bed vastgemaakt. Ook daar bleef ze schreeuwen. “Ik wil niet opgenomen worden, ik wil alleen maar dood.”
‘Ik had deze vrouw nog niet eerder gezien en via de Huisartsenpost kwam ik erachter dat ze hier sinds kort woonde en uit een andere regio kwam, waar ze een uitgebreide voorgeschiedenis bij de GGZ-instelling had. Ook was ze bekend in het justitiële circuit en verplicht zich te melden bij de reclassering. Ik belde haar vorige GGZ-instelling en zij vertelden mij dat ze terecht kon bij de GGZ in de nieuwe regio, maar dat het belangrijk was dat ze zelf contact zou opnemen. ‘Dat had ze tot op heden niet gewild.’
Eerste stap
‘Ze vertelden mij over de voorgeschiedenis van deze vrouw. Dat ze een nare jeugd had gehad en met een ernstig karakterprobleem kampte. Dat ze niet bekend was met psychose of depressie. Dat ze meerdere malen gedwongen opgenomen was geweest, omdat ze zich zeer agressief en suïcidaal gedroeg. Maar dat dit gedrag vaak alleen maar erger werd tijdens die opnames. Zelfs in een isolatie kon ze uren met haar hoofd tegen de muur bonken of lukte het haar om met wat schilfers van de muur zichzelf te verwonden. Ze zeiden ook dat het beleid gericht op eigen verantwoordelijkheid het suïcidale gedrag juist deed afnemen.’
‘Ik vertelde de vrouw wat ik zojuist had overlegd met de GGZ-instelling. Dat zij aangaven dat ze terechtkon bij de nieuwe GGZ-instelling als ze zelf contact zou opnemen. Ook vertelde ik haar dat we haar dus niet gingen opnemen. Daarop schreeuwde zij: “Ik wil een gedwongen opname, ik wil een gedwongen opname.” Opnieuw vertelde ik haar dat ik wist dat ze daar alleen maar zieker van zou worden en ik haar daarom naar huis liet brengen. De GGZ kon haar helpen maar pas als ze zelf de eerste stap zou zetten. Anders zou de behandeling niet van de grond komen, was al vele malen eerder gebleken.’
Naar huis of opname
‘De agenten durfden haar niet naar huis te brengen omdat ze nog steeds schreeuwde dat ze zichzelf iets ging aandoen. Ze wilden zwart op wit dat het mijn besluit was om dit beleid uit te voeren. Ik begreep dat heel goed en heb hen dat briefje meegegeven, waarop zij de vrouw naar huis brachten. Later heb ik nog navraag naar haar gedaan en hoorde ik dat ze in zorg was gekomen bij de nieuwe GGZ-instelling.’
‘De politie en Spoedeisende hulp arts waren zeer verbaasd dat ik deze vrouw in deze toestand naar huis had laten gaan. Die reacties zijn heel begrijpelijk en kom ik regelmatig tegen.’
‘Voor velen is niet te begrijpen dat wij mensen naar huis laten gaan na suïcidaal gedrag. Toch doen wij dat bij ongeveer negentig procent van de mensen die een suïcidepoging hebben gedaan, nadat goede nazorg is geregeld. Bij deze mevrouw was gebleken dat gedwongen opname averechts werkte en de suïcidale neigingen juist versterkte. Het aanspreken van het deel in haar waarbij ze zelf verantwoordelijkheid moet nemen, had veel betere invloed op haar.’
‘Het hangt af van de stoornis of een (gedwongen) opname de suïcidekans vergroot of verkleint. Zo heb ik ook eens een jonge man gezien die een paar paddo’s had genomen en op de SEH terecht was gekomen. De SEH-arts zag er weinig kwaads in. “De jongen dacht dat het ook wel een vergiftiging zou kunnen zijn maar dat is niet het geval dus ik stuur hem weer naar huis. Of wil jij hem nog zien?”, vroeg hij mij. Ik antwoordde dat ik dat zeker belangrijk vond want ik wist niet wat zijn gedachten hierbij waren geweest. Even later heb ik deze man gedwongen opgenomen omdat hij een gevaarlijke paranoïde psychose had. Een psychiatrische aandoening die we vaak wel goed kunnen behandelen met een opname.’
Tip! Lees meer verhalen van Isala-medewerkers.
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.