'Normaal werken wij nooit samen met Verloskunde'
‘Ze was ongeveer halverwege haar zwangerschap toen ze de diagnose acute leukemie kreeg. Een diagnose die je natuurlijk nooit wilt horen, maar al helemaal niet als je zwanger bent. Ze kreeg een chemokuur voorgeschreven. De hematoloog en de gynaecoloog verwachtten dat haar ongeboren kind daar geen last van zou hebben.
Toch weten artsen niet precies wat de mogelijke risico’s kunnen zijn omdat het gelukkig niet vaak voorkomt dat je een zwangere vrouw chemo moet voorschrijven. Helaas sloeg de kuur niet aan. Een zwaardere kuur was nodig, alleen zou haar zoon dat niet overleven. Dus moest zij eerst bevallen van haar kind. Maar omdat zij nog maar twintig weken zwanger was, was hij niet levensvatbaar. Ze beviel op de kraamafdeling. Wij haalden haar na de bevalling weer op, samen met haar zoon. Hij was gebalsemd zodat zij hem even bij zich kon houden op onze afdeling. Het was zo raar om haar samen met haar zoon hier te hebben. Hij zag er mooi uit. Dat zei ik ook tegen haar. Een paar collega’s van mij waren zelf zwanger toen zij met haar zoon bij ons lag. Voor hen was dat best lastig.’
‘Bijzonder aan dit verhaal vind ik de samenwerking tussen onze afdeling en de afdeling Verloskunde. Normaal werken wij natuurlijk nooit samen. De gynaecoloog en verpleegkundigen van die afdeling kwamen bij ons om te kijken hoe het met haar ging. Wij wilden allemaal het beste voor deze patiënt. Vrij snel na de bevalling moest zij starten met de volgende chemokuur. Ze kon dus niet naar de begrafenis van haar zoon.’
‘Ook de tweede kuur sloeg niet aan. Ze zou gaan sterven. Gelukkig kon dat thuis en voordat ze stierf, heeft ze het graf van haar zoontje nog kunnen bezoeken. Ik dacht aan haar man, hij verloor zijn zoon en vrouw. Ik dacht aan haar ouders, zij verloren een dochter en hun kleinkind. Door dit soort verhalen realiseer ik mij des te meer dat niet iedereen het geluk heeft om fit en gezond te blijven, dat leven en dood soms heel dicht bij elkaar liggen. Daarom geniet ik iedere dag van het leven en stel ik dingen die ik wil doen niet uit.’ ‘Gelukkig lopen niet alle verhalen op onze afdeling slecht af. Het lukt soms toch om na een zware behandeling moeder of vader te worden. Als de ouders dan de moeite nemen om ons een geboortekaartje te sturen, is dat enorm fijn. Ik wil elke dag goede zorg leveren of dat nu voor een curatieve, palliatieve of terminale patiënt is.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.