‘Kom ik in de hemel?’
‘Oorspronkelijk kwam hij uit Turkije. Hij was ernstig ziek en moest geopereerd worden. Maar het ging om zo’n bijzondere aandoening dat dit niet in Zwolle kon. Hij moest daarvoor naar Rotterdam, alleen daar kon een arts hem helpen. Meneer was enorm bang om dood te gaan. Hij vroeg mij “Kom ik wel in de hemel?”
'Die vraag krijg ik vaker van moslims, maar ook van christenen. Mijn antwoord is altijd: “daar ga ik niet over”. Dus dat antwoordde ik nu ook. Maar ook zei ik dat Allah barmhartig is. Ik zeg dus nooit dat het wel goed komt. Dat weet ik immers niet. En dat weten patiënten ook. Dan is het net of ik hen niet serieus neem, maar ik neem hun angsten juist heel serieus. Deze man vond het mooi dat ik Allah zei en niet God. Ik vertelde hem dat in Indonesië christenen en moslims van oudsher Allah zeggen en dat ik het dus ook durf. Als je naar mensen luistert, dan ontmoet je elkaar in wat belangrijk is in hun leven.’
‘Meneer ging na twee dagen naar het Erasmus MC. Ik bood hem aan om mijn collega daar te informeren zodat hij in Rotterdam ook steun kreeg. Dat vond hij prettig. Later kreeg ik een mail van mijn Rotterdamse collega waarin hij schreef dat het goed ging met deze patiënt, ik de hartelijke groeten kreeg en hij de opvang door mij in Zwolle als heel prettig had ervaren.’
‘Wat pijnlijk is, is dat minderheden van alle slag soms denken dat wij in het ziekenhuis minder ons best doen voor hen. Zij ervaren natuurlijk hun hele leven al dat de maatschappij hen niet altijd serieus neemt. Bijvoorbeeld bij het huren van een huis, of na het schrijven van vele sollicitatiebrieven nog steeds niet worden aangenomen. Dat trekken zij dan door naar het ziekenhuis. Ik ben blij wanneer zij dit tegen mij durven zeggen. Het is een teken van vertrouwen. Wat je dan kunt doen is hun verhaal serieus nemen en zo proberen de angst weg te nemen.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.