'Hij had één doel en dat was zijn vrouw zo goed mogelijk verzorgen'
‘Wat mij altijd raakt, is de liefde tussen twee mensen. Je bent snel geneigd te denken dat als mensen al vijftig jaar of langer samen zijn de liefde minder wordt. Maar het tegendeel zie ik regelmatig in mijn spreekkamer. Mannen – die geboren zijn in een tijd waarin een man nog niet mocht huilen – pakken bijvoorbeeld sniffend de hand van hun vrouw als ik slecht nieuws moet brengen.’
‘Drie jaar geleden zag ik dit echtpaar voor het eerst. Ook bij hen spatte de liefde er nog vanaf. Hij had net de diagnose prostaatkanker gekregen. Beiden zaten aan mijn bureau. Meneer vertelde dat zijn vrouw dementie had. Samen bespraken wij de verschillende behandelmogelijkheden. Zijn prostaat helemaal weghalen of juist kiezen voor bestraling. Al pratende realiseerde ik mij steeds meer dat meneer zich vooral zorgen maakte om zijn dementerende vrouw. Die prostaatkanker vond hij eigenlijk minder belangrijk. Hij had één doel en dat was zijn vrouw zo goed mogelijk verzorgen, totdat het niet meer zou kunnen.’
‘Op zich ging het met zijn vrouw nog redelijk. Alleen het alleen-zijn vond ze lastig. Ze waren altijd al gewend om veel samen te doen, maar door haar ziekte vond ze het extra vervelend om alleen thuis te zijn. Ze werd er onrustig van. Dat was voor haar man de belangrijkste reden om te kiezen voor een bestralingstraject. Dan hoefde hij dagelijks maar even weg en kon hij gewoon voor zijn vrouw blijven zorgen. Bij een opname voor een operatie had ze tijdelijk ergens anders moeten wonen, dat zou te veel onrust geven.’
‘De liefde tussen deze twee mensen ontroerde mij. Wat ik ook bijzonder vond, is dat ik als dokter nieuwsgierig mocht zijn naar die liefde. Dat zij mij daarin vertrouwden. Voordat ze mijn spreekkamer binnenliepen, waren wij immers nog onbekenden van elkaar. Wat ik hier van leerde is, dat je soms wat meer tijd moet nemen in je spreekkamer omdat je dan pas achter de echte hulpvraag komt.’ ‘Door meneers keuze voor bestralen, kon mevrouw gewoon thuis blijven. Voor de korte periodes dat hij in het ziekenhuis was, regelde hij iemand anders die bij haar bleef.’ ‘De bestraling ging goed: zijn PSA-waarde daalde.
Later vertelde hij me nog hoe fijn hij ons gesprek had gevonden. Dan weet je dat je voor deze patiënt het juiste hebt gedaan.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.