‘Ze durft steeds meer te leven’
‘Zij (23) en haar tweelingzus werden na een zwangerschap van 31 weken geboren. Met haar zus ging het naar omstandigheden goed, maar zij kreeg navellijm trombose. Dat tastte haar lever aan. Het was al snel duidelijk dat als zij oud wilde worden, er een nieuwe lever nodig was.’
‘De eerste twintig jaar van haar leven was ze chronisch ziek. Ze lag vaak in het ziekenhuis door infecties en andere complicaties. Ze kon niet zonder pijnmedicatie en sondevoeding. Omdat ze zelfredzamer wilde worden en wilde leren omgaan met haar beperkingen, kwam ze naar mijn spreekuur.’
Van waarde zijn
‘Ze stond op de lijst voor een donorlever. Opeens was daar op een zaterdagochtend het telefoontje. Er was een lever voor haar beschikbaar. Na de transplantatie merkte ze al snel dat ze zich fitter voelde. Ze vermoedde echter dat het een lever van een kind was en dit liet haar niet los. Ze vond dat alles wat ze deed, van waarde moest zijn. Alle keuzes die ze maakte, wilde ze kunnen verantwoorden. Ook stond ze voortdurend stil bij hoe dit verlies voor de nabestaanden moest zijn. Ik help haar om dit steeds meer los te laten en te leren leven, liefst met een portie ongedwongenheid. Zo sprak ze eens hardop uit dat het niet oké voelt om op zaterdag uit te slapen. Ik vertel haar dan dat luieren heel normaal is voor een 23-jarige en dat ze dat ook vooral moet doen. De nabestaanden van deze donor kozen bewust om het leven door te geven, niet om het onnodig ingewikkelder te maken. Dat moet ze niet vergeten.’
Monumentje
'Om de donor een plek in haar leven te geven, heeft ze een monumentje voor hem gemaakt. Die stond eerst naast haar bed maar heeft ze, heel symbolisch, steeds meer op afstand kunnen zetten. Het heeft nu een plekje in een vitrinekast. Ook schreef ze een jaar na de transplantatie de nabestaanden een ontroerende dankbrief. Zo komt er steeds meer ruimte om zelf de regie over haar eigen leven te voeren. Toen ze zo ziek was, deden haar ouders en grootouders alles voor haar. Nu leert ze eigen keuzes te durven maken, inclusief fouten. Ze is in een sneltreinvaart allerlei ontwikkelingsstappen aan het inhalen. Ze durft steeds meer te leven. Haar grootste wens is om ooit als verpleegkundige in een ziekenhuis te werken. Dat is haar doel.’