‘Ze was er van overtuigd dat zij haar been moest missen’
‘Ze had al een tijd veel pijn in haar rug. Toen ze eenmaal in het ziekenhuis was voor onderzoek, bleek ze het caudasyndroom te hebben. Dat is een hernia waarbij meerdere zenuwen bekneld zijn. Ze werd vrij snel geopereerd. De operatie haalde de druk weg, maar de zenuwpijn bleef.'
'Ze had moeite met lopen, daarom zag ik haar op mijn spreekuur. Bovendien had ze last van fibromyalgie en dystrofie. Ze voelde zich niet veilig bij haar gezondheid. Omdat ze door de hernia een klapvoet had gekregen, kreeg ze een spalk. Dat ging lastig. Ze was ontevreden, vond de spalk niet helpen en had geen vertrouwen in haar been. Uiteindelijk ging het toch wat beter, en namen wij afscheid van elkaar. Had ik dat maar niet gedaan, denk ik nu. Want wat er toen met haar gebeurde…‘
‘Haar been werd paars, voelde koud aan - ze mat zelfs de temperatuur - en daar maakte zij zich veel zorgen over. Ze was bang dat haar been er af moest. In haar familie had ze dat eerder gezien bij koude rode benen en ze was er van overtuigd dat zij ook haar been ging verliezen. De neuroloog legde uit dat de aansturing van de bloedvaten niet goed was. Dat het bloed wel in haar been stroomde, maar er niet uit. Voor alle zekerheid verwees hij haar toch door naar vaatchirurgie. En daar ging iets mis. Wat, dat weet ik niet. Er zijn geen opnames van het gesprek. Maar deze patiënt was na die afspraak er van overtuigd dat ze haar been moest missen. Het is voor mij gissen, maar ik denk dat de nurse practitioner iets heeft gezegd als: “Het komt voor dat een amputatie noodzakelijk is, maar bij u is dat niet het geval”. En dat deze patiënt alleen het eerste deel heeft gehoord. Dat zij dit zo schokkend vond, dat het tweede deel van de zin niet meer tot haar doordrong.’
‘Vanuit vaatchirurgie werd ze weer doorverwezen naar mij. Een voordeel van mijn spreekuur is dat wij bij Revalidatiegeneeskunde meer tijd hebben. Ik zei haar dat ik zag dat zij zich zorgen maakte, maar dat ik dat niet deed. Dat het niet gevaarlijk was wat zij had en dat haar been niet geamputeerd hoefde te worden. Ze was stomverbaasd. Ze kon zich niet voorstellen dat haar been er zo uitzag en voelde door slechtwerkende zenuwen. Ik vergeleek wat er met haar been gebeurde als blozen. Ook dan sturen zenuwen aan dat je bloed naar je hoofd gaat en een rode kleur krijgt. Dat begreep ze. Ze had eigenlijk al afscheid genomen van haar been. Het deed al niet meer mee. Daarom verwees ik haar door naar de fysio zodat ze door oefenen haar been weer in haar lichaamsschema zou krijgen.’
‘Dit verhaal maakte indruk op mij omdat het laat zien hoe belangrijk het is om tijd te hebben voor je patiënt. Met één consult kon ik iets wat communicatief was vastgelopen weer rechttrekken. En ik heb een afspraak met haar ingepland voor over een half jaar. Mocht het dan toch weer ontsporen, dan hoop ik dat ik er eerder bij ben.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.