‘Doordat ik transparant was, bleef ik in contact met het gezin‘
‘Dit verhaal gaat over een zoektocht van alweer een aantal jaren geleden. Ook toen werkte ik als maatschappelijk werker in Isala. Het was net rond de tijd dat de landelijke meldcode Huiselijk geweld en Kindermishandeling er kwam. Ik noem het een zoektocht, omdat dit verhaal voor mij aantoont hoe ongrijpbaar kindermishandeling kan zijn.’
‘Dit meisje kwam steeds in het ziekenhuis terecht. Steeds was er iets anders aan de hand: een val van de trap, het inslikken van medicatie van moeder, uitdroging, wegrakingen zonder duidelijke medische verklaringen. Natuurlijk kan dat pech zijn, maar ik kreeg er een niet-pluis-gevoel bij.’ ‘Ik ben toen gaan zitten om alle feiten – de verschillende opnames met opgave van redenen, de informatie die ik had over het gezin – onder elkaar te zetten. Ik wist dat dit gezin de laatste tijd veel op hun bordje had gekregen: gezondheidsproblemen bij de ouders, financiële problemen en het plotseling wegvallen van een belangrijke steunfiguur uit hun directe omgeving.’
‘Nadat ik alles op een rijtje had, heb ik mijn zorgen besproken binnen het multidisciplinair overleg van de kinderafdeling. Samen kwamen we tot de conclusie dat het goed was om anoniem advies te vragen aan Veilig Thuis en onze zorgen met de ouders te delen. Veilig Thuis is een organisatie die iedereen – van de buurvrouw tot de meester, van de huisarts tot oma – kan inschakelen bij een vermoeden van kindermishandeling. De ouders herkenden de zorgen niet, maar stonden wel open voor hulpverlening. Zo verstreek de tijd.’
‘Tot moeder mij opeens opbelde met de vraag of ik een melding had gedaan bij Veilig Thuis. Ik vertelde de moeder dat ik geen melding had gemaakt en dat zij het als ouders van mij hadden gehoord als ik dat wel gedaan had. Eerst wilde zij daar niet zoveel van weten, maar gaandeweg het gesprek won ik haar vertrouwen. Ik besprak opnieuw mijn zorgen. Dat ik het idee had dat zij als ouders overbelast waren en dat de zorg voor de kinderen daardoor mogelijk moeilijker is.’
‘Doordat ik transparant was, bleef ik in contact met het gezin. Zij voelden zich niet aangevallen, maar gehoord en erkend in hun kwetsbare ouderschap.’
‘Wat ik me achteraf wel heb afgevraagd is of ik het niet te lang heb aangekeken. Had ik toch eerder zelf de melding bij Veilig Thuis moeten plaatsen? Uiteraard na dat met de ouders besproken te hebben. Ik denk dat het daarom zo goed is dat de Meldcode Huiselijk Geweld en Kindermishandeling er is. Dit instrument geeft iedereen – of je nu zorgprofessional bent of niet – houvast bij het signaleren en handelen bij zorgen. Want kindermishandeling (of beter een onveilige situatie) herken je vaak niet direct door bijvoorbeeld een zichtbaar letsel. Het gaat veel meer om een disbalans in draagkracht van ouders. Om dat bespreekbaar te maken, is spannend, maar je biedt ouders en hun kinderen de kans op hulp en daarmee op verandering.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.