'Ik dacht: ze denkt dat ze doodgaat'
‘Het is vijf jaar geleden, ik zie haar nog zo voor mij. Een jonge vrouw met een pasgeboren baby in een ziekenhuisbed. Na ons onderzoek bleek dat ze het non-hodgkin lymfoom had, oftewel lymfeklier kanker. De prognoses waren goed, maar zo jong, net moeder en dan deze diagnose…’
‘Die avond ging ik naar bed. Ik dacht: “ze denkt dat ze doodgaat”. Wat kon ik voor haar doen? Zelf dacht ik niet dat ze dood zou gaan. Ik heb de telefoon gepakt en gebeld naar de afdeling waar ze lag. Ja, ze was nog wakker, de verpleegkundige gaf haar de telefoon. Ik zei haar: “Natuurlijk is het een serieuze diagnose maar je kunt rustig gaan slapen, want je gaat niet dood”.’
‘Vijf jaar later: de deuropening van mijn spreekkamer’. Ik herkende haar eerst niet, maar toen zag ik het. Haar zoon was inmiddels een kleuter van vijf, ze had net haar laatste controle gehad bij de hematoloog. Nu was ze officieel kankervrij. Ze vertelde mij dat ze mijn woorden als een soort mantra gebruikte. Iedere keer als ze bang was of wakker lag, dacht ze eraan. En nu was ze dan echt beter. ‘
‘We huilden en omhelsden elkaar. Ik wist niet dat ze zoveel had gehad aan dat telefoontje en aan die ene zin. Ik doe dat vaker, patiënten ‘s avonds nog even bellen nadat ze die dag van mij een rot-diagnose hebben gekregen. Ik wil dan graag weten hoe alles is geland bij mijn patiënt. En ik wil er zijn voor ze. Natuurlijk neem ik mijn patiënten op die manier een beetje mee naar huis. Ik probeer me dan voor te stellen hoe ze zich voelen en dan vind ik het fijn om nog even te bellen.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.