‘De verlossing kwam met dat ene grapje’
‘Het is al weer even geleden dat ik als afdelingsassistent werkte op de verpleegafdeling Thoraxchirurgie. Dit was nog in voormalig ziekenhuis de Weezenlanden. Een ontmoeting is mij altijd bijgebleven.
Mevrouw droeg een blauwe operatiehemd en hier en daar kwam er nog een grijs haartje onder haar OK muts vandaan. Haar maag rommelde en haar mond stond strak. De handen trillend en doorleefd en bange ogen. Ze was klaar voor een openhartoperatie.’
‘Wat was mevrouw gespannen. Haar spanning vermenigvuldigde zich toen ik haar kwam ophalen. Ik vroeg haar of zij een beetje had kunnen slapen. Stamelend probeerde ze een klank via haar stembanden naar buiten te wurmen, maar ik kon haar niet verstaan. “We gaan een ritje maken”, zei ik. En de waterval van nietszeggende woorden die volgden droogden op toen duidelijk was dat we in de buurt kwamen van het operatiecomplex.’
‘Ik zie ons daar nog zo staan wachten. Toen was het tijd om te vragen: “Vindt u het erg spannend mevrouw?” Trillend en met een bange stem kwam het hoge woord er iets te luid uit. “JA! Het is pas de eerste keer dat ik geopereerd word Johan!” Ik zei haar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, omdat het voor de chirurg óók de eerste keer was dat hij iemand opereerde.’
‘Zoals een deken van je af kan glijden, zag ik de spanning wegsmelten. Het viel van het bed af, zo op de grond. De opluchting, wat zeg ik…de verlossing kwam met dat ene grapje. Ze ging met een grote smile op haar gezicht het operatiecomplex binnen. Wat is het fijn om mensen met zoiets kleins gerust te kunnen stellen. En om even weer de zon te kunnen laten schijnen in het hart van iemand die het zwaar heeft.’