‘We verschillen allemaal niet zo van elkaar”
Als kinderarts ben ik twee keer mee geweest met de Nomad Clinics naar Nepal om daar in de dunbevolkte berggebieden Humla en Dolpo met een groep internationale en lokale artsen en verpleegkundigen zorg te verlenen aan de lokale bevolking. Dan zit je daar op je klapstoel, ver weg van de bewoonde wereld, op een hoogte van vierduizend meter. In onze tent zag ik samen met een KNO-arts, een verpleegkundige en twee Nepalese helpers die ook tolkten, de kinderen. Alles is er anders: het klimaat, de voorzieningen – die zijn er amper –, het uiterlijk van de mensen, hun taal en cultuur en de kinderen; die zijn niet altijd schoon en dragen oude kleren.’
‘Wat we hen aan zorg konden bieden, was basiszorg. We hadden antibiotica, oordruppels, ORS, pijnstilling, vitaminen, antiwormmiddelen en middelen voor de huid. Verder kon er iemand echo’s maken en leerden wij de kinderen tandenpoetsen en kregen zij fluorapplicaties. Kinderen die meer zorg nodig hadden, konden we doorverwijzen naar de hoofdstad Kathmandu, en dan werd die zorg ook betaald door de Nomads. Wat me opviel is dat de mensen er ongelofelijk sterk zijn. Klagen is er niet bij. Ze helpen en steunen elkaar en hebben een positieve instelling Het glas is vaker halfvol, dan halfleeg.’
‘Het werk in Nepal bracht me terug naar de kern van wat ik doe in mijn werk, namelijk mensen helpen. Daar zat ik knie-aan-knie tegenover de moeders met het kind. En als je ze dan spreekt, blijken de mensen van daar eigenlijk net de mensen van hier. De moeders hebben dezelfde vragen: is mijn kind gezond? Mijn kind eet niet, mijn kind heeft buikpijn. Mijn kind heeft huiduitslag. Mijn kind heeft een wond. Je ziet dezelfde bezorgdheid en hetzelfde genieten van ouders van hun kind.’
‘Die ervaring onderstreepte voor mij als arts maar weer dat we als mens meer op elkaar lijken dan dat we van elkaar verschillen. Dat we elkaar misschien wel minder in hokjes hoeven te plaatsen, want dat doen we toch al snel, hè? Ook zag ik daar hoe ongelofelijk sterk een mens eigenlijk is, fysiek en mentaal.’
‘Deze ervaringen neem ik ook mee in mijn spreekkamer. Door met mijn patiënten en hun ouders het gesprek aan te gaan, gewoon met de vraag: “Wat kan ik voor je doen?”. Door mijn best te doen om open te luisteren. En niet te vergeten wat we als mens in huis hebben. Eigen kracht is goud waard.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.