‘Hij had de moed om met elleboogkrukken naar huis te gaan’
‘Wanneer ik terugkijk op mijn loopbaan, denk ik altijd met een glimlach terug aan een patiënt die aan de basis stond van de huidige landelijke richtlijn “amputatie onderste extremiteit” oftewel amputatie van het onderbeen.’
‘Na mijn start in het toenmalige Sophia ziekenhuis in 1991, maakte ik al gauw kennis met Paul Jörning, één van de vaatchirurgen. Hij maakte mij duidelijk dat hij niet helemaal tevreden was over de nabehandeling na een onderbeen amputatie. De stomp moest eindeloos elastisch gezwachteld worden. Dat was niet geheel zonder risico. En het duurde vaak twee tot drie maanden voordat patiënten een prothese kregen. Of ik de boel niet eens wat wilde opschudden…’
‘Veel keus was er toen niet vanwege het ontbreken van technologische vernieuwing. Het enige alternatief was gips om het bovenbeen. In de jaren zeventig was dit idee al een keer geopperd in de Verenigde Staten. Maar dat liep vast op de complexe logistiek. Samen met gipsverbandmeester Wout Hol hebben wij een plan gemaakt en uitgewerkt in een protocol.
Toen was het wachten op een geschikte kandidaat. Dat vonden we best spannend. Want als het de eerste keer niet lukt, moet je aardig wat overredingskracht hebben om er mee door te gaan.’
‘De kandidaat bleek een man van erg weinig woorden. Hij was rond de 70, gepassioneerd jager en woonde op de Veluwe. Enkele dagen na de amputatie van zijn onderbeen, hebben wij een circulair gips aangelegd. Na een week werd dat vervangen. Aan het nieuwe gips werd een stelt gemaakt en daar kon hij op staan. Hij had de moed om met elleboogkrukken naar huis te gaan. Dit herhaalden wij nog een aantal weken, totdat het vier weken na de operatie tijd was voor zijn eerste prothese. Na twee weken zagen wij hem weer terug op ons spreekuur. Toen ik hem vroeg hoe het was gegaan zei hij: “Prima dokter. Ik heb al weer meegedaan aan de hazenjacht”.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.