'Dat zij veertien keer van de ingreep afzag, was geen onwil maar angst'
'Ik was nog in opleiding tot GZ-psycholoog en kreeg een jonge vrouw in behandeling. Zij was naar mij verwezen door haar cardioloog. Ze had hartritmestoornissen en als gevolg daarvan forse angstklachten. Ze deed er alles aan om de ritmestoornissen niet op te wekken.
'Ze durfde zich bijvoorbeeld niet te veel in te spannen en ze dronk geen koffie. Ze had nauwelijks dagbesteding, geen werk, maar wel een zoontje. Met hem ondernemen, durfde ze echter nauwelijks. Kortom, haar leven stond stil. Het was een heel trieste situatie.'
'Medicijnen hielpen niet genoeg, dus stelde haar cardioloog voor om een ablatie te doen. Ze werd maar liefst veertien keer ingepland, maar iedere keer belde ze weer af. Ze durfde gewoon niet. Natuurlijk leidde dit tot frustraties bij de betrokken artsen, verpleegkundigen en het planbureau. Als laatste redmiddel werd zij verwezen naar de afdeling Medische psychologie.'
'Dat er zo lang was gewacht om onze hulp in te schakelen, vond ik ongelooflijk. Dat zij veertien keer van de ingreep afzag, was geen onwil maar angst. En als je die angst niet behandelt, wordt die alleen maar groter. Stap voor stap hebben wij haar begeleid en klaargestoomd voor de ingreep. We moesten niet alleen mevrouw zelf overtuigen, maar ook de artsen. Gelukkig kreeg zij toch nog een kans om voor de ablatie te gaan.'
'Omdat zij zo angstig was, vond de ingreep plaats onder algehele narcose. Medisch gezien gaf dit helaas niet het gewenste resultaat. De ablatie moest opnieuw en kon niet onder narcose worden gedaan. Weer maanden voorbij aan voorbereiding. Die voorbereiding was echt teamwork. Artsen en psychologen werkten samen om haar beter te maken. Je grootste angst ondergaan is niet niks, sterker nog daar heb je ongelooflijk veel moed voor nodig en dat vraagt veel van alle betrokkenen. Samen loodsten wij haar er met succes doorheen. Na de ingreep heb ik haar niet meer gezien, maar dat was ook niet nodig. Ons doel werd bereikt.'
'Dit verhaal maakte indruk op mij omdat het zo lang duurde voordat de juiste weg werd in geslagen. Ik heb geleerd hoe belangrijk het is dat artsen en psychologen elkaar tijdig vinden en samenwerken om grote stappen vooruit te kunnen zetten. Wat zou het fijn zijn als we dit soort extreme situaties in de toekomst kunnen voorkomen! Artsen en verpleegkundigen hebben de taak om ons in te schakelen waar nodig en wij als Medische psychologie moeten ervoor zorgen dat we zichtbaar zijn, zodat collega's ons laagdrempelig kunnen benaderen. Ook daarom wilde ik mijn verhaal delen.'
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.