‘Hij kon alleen in slaap vallen met muziek op de achtergrond’
‘Ik was nog niet zo lang psycholoog toen ik deze man onder behandeling kreeg. Hij had een ongeluk gehad en kon door lichamelijk letsel het werk dat hij altijd gedaan had niet meer doen. Ook zijn geliefde hobby’s kon hij niet meer uitvoeren. Dit verlies frustreerde hem enorm. Ook wist hij niet goed hoe hij nu zijn toekomst in kon vullen. In slaap vallen lukte hem alleen nog met muziek op de achtergrond om zijn gedachten af te leiden.’
‘Als psycholoog denk je dan direct aan aanpassings- en verwerkingsproblematiek. Een goede oefening om emoties te verwerken is schrijven. Ik vroeg hem op te schrijven wat er gebeurd was en wat dat met hem deed en dat vervolgens aan mij voor te lezen. Van tevoren dacht hij dat schrijven niet zoveel met hem zou doen. Toch kwamen er tijdens het voorlezen veel emoties van verdriet en boosheid los. Hij voelde zich nutteloos nu hij zijn werk niet meer kon doen. Ook merkte hij dat hij onbewust nog wrok koesterde tegen mensen die bij het ongeluk betrokken waren geweest.’
‘Door al die gevoelens op te schrijven en ze een aantal keren aan mij voor te lezen, gingen langzaam de scherpe kantjes ervan af. De emoties die hem zo heftig aanvlogen lieten hem steeds meer met rust. Langzaam kreeg hij weer ruimte in zijn hoofd om nieuwe gedachten over de toekomst toe te laten en ontstonden ideeën hoe deze toekomst invulling te geven. Toen hij tijdens een gesprek vertelde dat hij ook weer zonder muziek in slaap kon vallen, wist ik dat zijn behandeling klaar was.’
‘Inmiddels werk ik tien jaar als psycholoog in Isala. Tijdens mijn werk help ik regelmatig mensen die moeite hebben zich aan te passen aan een nieuwe situatie, bijvoorbeeld na een ongeluk of een heftige diagnose. Deze meneer is me altijd bijgebleven omdat hij voor mij één van mijn eerste patiënten was waarmee ik zo de diepte in ging. Als psycholoog leer je tijdens je studie dat het belangrijk is om iemand naar zijn pijn en emoties toe te laten gaan, maar dat in de praktijk doen is anders dan in de boeken. Je weet niet wat er allemaal loskomt aan pijn en verdriet. Je moet het aandurven om dat te laten gebeuren. Met deze man legde ik die reis samen af en ik zag dat het hem hielp. Dat gaf mij het vertrouwen om ook met de patiënten die na hem kwamen de diepte te durven ingaan.’