‘Hij was bang dat zijn vrouw het niet aankon’
‘Hij had kanker en wilde er alles aan doen om te overleven. Daarom ging hij naar een ziekenhuis in het buitenland waar ze hem misschien wel konden helpen. Terug in Nederland ging het achteruit en moest hij worden opgenomen. Omdat hij in het buitenland in een ziekenhuis had gelegen, was er risico op MRSA-besmetting en dus moest hij in isolatie worden verpleegd.
Meneer was een hele sociale man, zorgde graag voor anderen en had ook graag mensen om zich heen…maar moest dus alleen liggen. Dat vond hij in deze fase van zijn leven geestelijk bijzonder zwaar. Des te meer omdat hij in isolatie hoorde dat hij nog maar kort te leven had. En dat de behandeling in het buitenland dus niet was aangeslagen. Dit riep bij hem boosheid en verdriet op. Ook angst, want nu kon hij er niet meer omheen dat hij niet meer lang zou leven. Naar zijn vrouw was hij steeds optimistisch gebleven. Misschien kwam het nog goed, maar nu moest hij toch met haar gaan praten over zijn sterven en uitvaart.’
‘Een verpleegkundige vroeg of ik met hem kon praten. In beschermende kleding inderdaad. Dat vond ik lastig, want degene met wie je praat, ziet niet je mimiek. Hij vroeg mij dat wanneer ik mijn pak weer had uitgetrokken of ik dan nog even door het raampje naar hem wilde zwaaien. Zodat hij toch mijn gezicht had gezien. Op mij probeerde hij uit hoe het was om te zeggen dat hij ging sterven en dat hij zijn uitvaart wilde regelen. Door er woorden aan te geven, kon hij er beetje bij beetje aan wennen. Hij was bang dat zijn vrouw het niet aankon en zij had er inderdaad veel moeite mee. Ze stond erop dat hij verder werd behandeld, dat hij per ambulance zou worden overgebracht naar een ander ziekenhuis voor een second opinion. Dat was pijnlijk om te zien, want daardoor kon zij de tijd die er nog was niet gebruiken om afscheid te nemen. Pas vlak voor zijn overlijden lukte het haar om hem los te laten.’
‘Dit verhaal raakt mij omdat het op de scheidslijn van sterven en leven zit. En als je ziet hoe iemand zich aan het leven vastklampt en worstelt met de dood, dan komt dat behoorlijk binnen. Wat is dan het goede om te doen? Dat ik een patiënt in deze zoektocht mag begeleiden, maakt dat ik mijn eigen leven intenser beleef. ’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.