‘Dat deze man dacht dat niemand op zijn verhaal zat te wachten, maakte indruk op mij’
‘Al zestien jaar ben ik vrijwilliger bij Isala. Binnenkort ga ik andere vrijwilligerstaken in het ziekenhuis oppakken, maar tot nu toe ga ik altijd met de boekenkar de afdelingen op. Mijn liefde voor boeken en lezen is namelijk groot.’
‘Ik vraag altijd eerst aan patiënten of ze er al aan toe zijn om te lezen. Dus ook aan deze man. Het was een man met veel uitstraling, zag ik. Een echte heer. Hij zei dat hij nog niet aan lezen toe was en daar waarschijnlijk ook niet meer aan toe zou komen. Hij had net te horen gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was. Dan kun je niet zeggen: “Oké prima, ik ga weer”. Ik vroeg dus wat er in zijn hoofd omging na het horen van dat slechte nieuws. “Zijn tijd in de Jappenkampen”, vertelde hij. Daar was hij mee bezig.’
‘Op mijn vraag of hij ooit met zijn kinderen had gepraat over zijn tijd in het Jappenkamp, antwoordde hij ontkennend. Hij wilde hen daar niet mee belasten. Ik raadde hem aan om het op te schrijven, misschien voor zijn kleinkinderen. Vaak willen kleinkinderen graag meer weten over hun opa’s en oma’s. “Wie wil mijn verhaal nou lezen”, vroeg hij zich hard op af. “Ik wel”, zei de buurman in het bed naast hem. Dat deed deze man zichtbaar goed en hij beloofde zijn verhaal op papier te zetten.’
‘Dat deze man dacht dat niemand op zijn verhaal zat te wachten, maakte indruk op mij. Maar ook zijn buurman op de afdeling, die hem aanmoedigde om het wel te doen, raakte mij. Ik vind het mooi dat je op deze manier elkaar kunt helpen. Voordat ik een kamer inloop, bedenk ik niet dit of dat ga ik zeggen. Dan komt vanzelf. En ik ben al wat ouder, dat maakt dat mensen mij veel vertellen en toevertrouwen.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.