‘Ze voelde vooral dankbaarheid’
Mevrouw meldt zich bij ons secretariaat. Ze wil de stilteruimte bezoeken en daarna wil ze graag met een geestelijk verzorger spreken. Op het afgesproken tijdstip ontvang ik mevrouw. Ze ziet er goed verzorgd uit, mooie jurk, hippe schoenen, ik schat haar rond de zeventig.
Ze huilt als zij mij haar verhaal vertelt. Haar man is dit jaar overleden in Isala na een paar jaar ziekte. Ze vertelt hoe het is gegaan en ook wat alleen zijn met haar doet. Daarbij heeft ze net zelf een vervelende diagnose gekregen waarmee ze om zal moeten gaan. ‘Weet u wat mij hier brengt’, vraagt zij dan…’Dankbaarheid.’ Ik ben daar even stil van.
Ze heeft een poos in de stilteruimte gezeten, was blij dat ze een echt kaarsje kon aansteken en dacht na over alles wat er gebeurd was. En nu voelt ze vooral dankbaarheid. Dankbaar voor de aandacht en de tijd die artsen en medewerkers namen voor haar man. Dat ze konden omgaan met zijn eigenzinnigheid. Bovendien kon hij zelf tot het einde de regie houden, vertelde ze. En dat was voor hem enorm belangrijk. Nu had iedereen alle tijd en aandacht voor haar. ‘Iedereen in het ziekenhuis doet ongelooflijk goed werk, geef dat vooral door.’
Het verhaal van deze vrouw ontroerde mij.